“And it is building right now…” Afgelopen nacht was het windstil. Nog meer stilte voor de storm. Een beetje spooky zelfs. Vanmorgen vroeg hadden we wat onweer. Rond half zes draait de boot verder noord en begint het te waaien. Tijdens het VHF-netje op kanaal 68 roept iemand dat het al 22 knopen waait. De eerste boot begint te ‘draggen’ (raakt ls van zijn ankerplaats) en het waait nog niet eens hard! Oh boy, wat gaat deze dag ons brengen?

Inmiddels waait het harder en harder. De wind draait pal noord en de boot draait mee. Af en toe krijgen we een flinke windvlaag (gusting) over. Ben zit buiten op ‘wacht’, te kijken of alle boten voldoende afstand houden van elkaar met deze windvlagen. Ik zit binnen te lezen. Op het moment dat Ben naar de wc gaat, krijgen we weer een enorme windvlaag, de boot helt over en naast mij zoomt plotseling het openwater ankeralarm. Ik vlieg naar buiten. Kijk snel om me heen. “Ben, we bewegen!”. Op dat moment roept de Ebijmar ons op via de VHF. We DRAGGEN!! De boot schiet naar achteren. Gelukkig staat de motor aan (we waren bij gebrek aan zon stroom aan het draaien). Ik neem plaats achter het stuurwiel en geef gas naar voren om weg te komen bij de motorboot, waar we nu gevaarlijk dichtbij komen. Ben staat inmiddels klaar op de voorpunt om het anker binnen te halen. Dat valt met deze windvlagen niet mee. De punt van de boot steigert in de golven, terwijl de een na andere windvlaag over ons heen komt. We slingeren van links naar rechts. Bij elke windvlaag helt de boot over. Maar stukje bij beetje halen we het anker op. Op het teken van Ben (verstaan kun je elkaar niet met deze wind) dat het anker binnen is, vaar ik in een rondje naar een plek achter in het ankergebied. Ruimte! Daar hebben we met dit weer behoefte aan. We laten het anker opnieuw zakken. Gooien nog meer ketting uit en trekkende boel strak. De boot ligt als een huis!

Maar hoe kon dit nou gebeuren? Een korte analyse. We hebben te weinig ketting gestoken vanwege drukte op de ankerplaats. En ons anker heeft zich niet goed ingegraven. Toen we gingen ankeren kwam de wind uit tegenovergestelde richting. Door de plotselinge windvlaag werd het anker uit de grond getrokken en door het turtle gras kon het zich niet zo snel weer ingraven. En daar gingen we…. Nu dobberen we op ruim water en kunnen we weer ontspannen!

Het koufront met harde winden houdt uiteindelijk twee volle dagen aan. Op de VHF meldt iemand dat het 40 knopen heeft gewaaid. We zijn aan boord gebleven, maar de boot heeft zich niet meer verplaatst.