Ultimo?

Ultimo? Iemand roept ik en we sluiten achteraan in de rij bij Coppelia, de ijstent van Cuba. Een begrip. Wereld beroemd geworden door een scene in de Cubaanse drama film ‘Fresa y Chocolate’ uit 1993. De film kennen we (nog) niet, maar als we weer in de online wereld zijn gaan we deze zeker bekijken.

De smaken van vandaag

In de rij staan is heel normaal bij Coppelia. Ondertussen kunnen we de smaken op het bord met offertas bestuderen. We houden de laatste man goed in de gaten. Handig systeem trouwens. Geen bonnetjes nodig. We hoeven maar 1 persoon in de gaten te houden.

We krijgen vrij vlot een tafeltje met z’n tweeën. De zaal is immens. Overal staan tafeltjes, alle plekken zijn bezet en op de meeste tafeltjes tel ik al gauw twaalf ijscoupes! Verlekkerd kijken we naar het ijs op de tafel bij onze buren. We vragen wat ze hebben. “Un Ensalada de chocolate y fresas'”. Het ziet er niet alleen lekker uit, het klinkt ook nog goed En het sluit mooi aan bij de titel van de film. Deze willen wij ook! Als de ober komt, wijzen we naar de buren “El mismo por favor”.

De start van Coppelia

Fidel Castro is gek op melkproducten en wil zijn passie delen met de inwoners van Cuba. Dus zet hij maximaal in op ijs en start in de jaren ’60 Coppelia. De belichaming van de revolutie: ijs (een luxe product) voor iedereen. De machines haalt hij o.a. uit Nederland en Zweden, met de bedoeling groter en beter te worden en meer smaken te bieden dan zijn Amerikaanse buren. De prijzen houdt hij extreem laag, zodat het binnen ieders bereik ligt. Het lukt in het begin een grote hoeveelheid smaken te produceren, maar door het embargo zijn bepaalde producten schaars en neemt de hoeveelheid smaken af.

Een bolletje voor 4 cent!

Dat hij niet inzet op beleving blijkt vijf minuten later. We krijgen een onoogelijk plastic kommetje, met een lepeltje waarvoor je geen Uri Geller nodig hebt om het te buigen, zo zacht is het materiaal. Maar in het kommetje liggen maar liefst 5 grote bollen ijs.

Yummie! Het smaakt goed. We vragen de buren hoeveel geld dit kost. We moeten nog CUC’s wisselen voor moneda nacional (CUP) en hebben geen idee. Ze vinden de rekensom te ingewikkeld en voor we het door hebben schenken ze ons een briefje van 20 CUP’s. Wat we ook aanbieden, ze willen er niets voor terug. ‘Welcome in Cuba’! Roepen ze nog als ze weggaan. We zijn een beetje sprakeloos van deze gift. Zeker als we ons beseffen dat de gemiddelde Cubaan moet rondkomen van een salaris ergens tussen de 15 en 25 CUC  (ongeveer 25 euro). We zijn nog geen dag in Cuba en krijgen geld! Bijzonder.

De gulle Cubaanse buren van het tafeltje naast ons

We betalen met het geld van onze buren en krijgen zelfs meer dan 10 pesos retour. Hiervoor kunnen we nog een keer ijs eten! Later blijkt dat we in totaal voor 40 cent ijs hebben gegeten! Dat is 4 cent per bolletje! Met een koekje en vruchtjes op de koop toe. Geen wonder dat de meeste Cubanen meerdere coupes bestellen. We zijn de vliegen, plakkerige tafels en het lelijke kommetje op slag vergeten. Hier komen we nog een keer terug.