Daar gaat ze! Van St. Thomas, USVI’s naar Europa

Geplaatst door door
1

There we go…

We hebben de hele morgen hard gewerkt om de boot te prepareren voor de grote overtocht naar de andere kant van de grote plas. De bimini is ingerold, de luiken zitten potje dicht, de zon brand, er staat geen zuchtje wind en het is bloedje heet in de kajuit. Zweetdruppels lopen over mijn rug. We hebben nog ruim een uur voordat we geladen worden. Ik ben zwaar toe aan een verfrissende duik in het Caribische water en sta klaar voor de big jump vanaf het achterdek, als onverwachts de telefoon gaat. “Are you ready?” zegt de stem van de loadmaster aan de andere kant. Ehhhh ja, de boot is klaar. “Than we expect you in 15 minutes!” Oops, daar gaat mijn laatste duik. Ze laden in drie dagen tijd maar liefst 24 schepen aan boord van de Schippersgracht en alles verloopt voorspoedig, waardoor wij een uur eerder dan de geplande tijd worden gehesen. Laat die duik maar zitten. Ik neem nog snel een laatste douche en ondertussen word ik best wel een beetje nerveus…

De loadmaster geeft een ‘go’…

Daar gaat ie dan. De laatste loodjes. We starten de motor, halen het anker op en varen naar het enorme oranje schip van Spliethoff, dat op schreeuwafstand van onze ankerplaats ligt. Bovenop het schip gebaard iemand of we willen draaien. Ik verplaats de fenders en we leggen de boot langszij. Ben maakt de achterstag los (another scarry moment, de mast blijft gelukkig staan!), zodat de hijsbalk met banden dicht bij de mast kan komen. En vanaf dat moment wordt ons schip praktisch overgenomen door de proffessionele mannen van Spliethoff. Ben en ik zijn toeschouwers op ons eigen schip. Eerst gooien ze gele banden aan boord. Daarna vliegen er dekbedden naar beneden. “Komen ze overnachten?” Eh nee, het is om de boot te beschermen tegen de banden. Al snel volgt de loadmaster met 4 mannen. In het water ligt een duiker. Iedereen neemt zijn positie in. De loadmaster geeft een ‘go’ en wij houden onze adem in. En dan gaat alles heel snel. De banden zakken naast ons schip. De duiker geeft een “everything ok here” en voor we het goed en wel door hebben wordt Blabber gehesen. Op het moment dat de boot gelijk ligt aan het dek van de Schippersgracht stappen wij af en gaat Blabber verder de lucht in.

Blabber danst nog een laatste rondje in de Caribbean…

Daar maakt ze nog een extra rondje voor ze neerdaald op de klaarstaande bokken die, als ze eenmaal goed staat, meteen worden vastgelast. Aan beiden kanten zitten extra banden om Blabber op zijn plaats te houden.

Blabber wordt vast gezet op de bokken

En dan krijgen we groen licht om weer aan boord te gaan, zodat we de achterstag en giek weer vast kunnen zetten. We koppelen tevens de accu’s los en draaien de gaskraan dicht. Daarna lopen we nog een keer door en over de boot voor een laatste check en dan is het out of our hands. Het moment is daar. We nemen tijdelijk afscheid van ons bootje.

Blabber heeft vijf jaar lang goed voor ons gezorgd. We hebben haar zo goed mogelijk voorbereid op de reis over de Atlantische oceaan naar Europa. Nu is het aan de mannen van Spliethoff om haar veilig naar de andere kant te brengen. Fingers crossed here.

Onze (zeil)paden scheiden…

Honeymoon is over. Vertrekkers worden thuiskomers

Geplaatst door door
12

En dan liggen we voor anker in Honeymoon Beach, dè ideale plek om ons vijfjarige huwelijksreis af te sluiten. Klap, BAM, watttt? Ja, je leest het goed, zit je nog? Onze dagen in de Caribbean zijn geteld. De vertrekkers worden thuiskomers. We zijn een tijdje in ‘denial’ geweest, kop in het zand, vooral niet denken aan het einde, we leven tenslotte in het nu… maar het komt nu wel heel dicht bij en we beginnen zo langzamerhand te wennen aan het idee van ‘thuiskomen’. Ehhhh, wacht eens even, dat woord moeten we even laten ‘landen’. Thuiskomen… Thuis komen… Hoezo THUISkomen? “Wij zijn toch altijd thuis op ons drijvende huisje, no matter waar deze ook ligt?”. Ehhh ja, ik moet het ook anders zeggen, we komen weer richting Nederland met de Blabber. Er komt na vijf jaar een einde aan onze droom, huwelijksreis en het simpele zeilers leventje. Twintig jaar hebben we er van gedroomd. Nu hebben we de droom geleefd en moet er simpel gezegd weer brood op de plank komen.

Tja en dan krijgen we die momenten dat we stil staan bij ‘de laatste’… De laatste keer met de zeilboot op de koffie bij mijn moeder, onze laatste nachttocht voor de wind van St. Maarten naar de BVI’s, de laatste keer het vislijntje over boord en weer niets vangen, nog een keertje Caribische boodschappen doen want we weten niet precies wanneer ons schip op transport naar Europa gaat, en als we toch aan het bunkeren zijn meteen ook nog maar wat water/diesel tanken en de gasfles nog een keertje bijvullen, ai ai ai en dan volgt onze laatste zeiltocht, wij hijsen nog een keer de gele vlag, laten het anker nog een keertje zakken, klaren voor de laatste keer in bij een norse douane beamte die begint te glimlachen als we het over haar mooie nagels hebben, nog een keer knippen we onze haren op een hagelwit strand en luisteren voor een laatste keer naar het Caribische netje op SSB USB 8104 voor onze achterstag losgekoppeld moet worden.

Maar deze dagen staan ook in het teken van stil staan bij de bijzondere momenten die in de Caribbean eigenlijk heel gewoon zijn. Nog een keer genieten van de zonsopgang in de kuip met een kop thee in de hand terwijl schildpadden voorbij zwemmen. Een duik in warm helder blauw water en snorkelen door die prachtige onderwatertuin tot ik er bij neer val. Douchen op het achterplateau dat ineens veel meer ruimte biedt nu de Windpilot weg is (die hebben we voorlopig niet meer nodig). Slenteren langs het spierwitte strand met onze blote voeten door de branding. Een wandeling de berg op om nog een keer re genieten van het uitzicht op zee. Lachen met de locals terwijl we een ijskoud biertje drinken bij de foodtruck. En aan het einde van de dag op de boot genieten van de laatste zonsondergang met een sundowner, terwijl we kijken hoe de de maan ‘op zijn rug ligt’.

Terug naar Nederland, we moeten bekennen, dat wordt best moeilijk. Natuurlijk kijken we uit naar familie en vrienden. Maar man, man, man, wat gaan we dit simpele buitenleven met altijd mooi weer, in voornamelijk korte broek, hemdje & flipflops missen. Op de boot leven we in een soort van tijdloos. Zonder agenda, horloge, seizoenen en een werkweek worden we er niet elke keer aan herinnert dat de tijd door onze vingers glipt… Ons jaar bestond uit twee seizoenen: het zeil- en het hurricaneseizoen. Dagen hebben geen betekenis. Het is altijd zaterdag. Geen werk. Maar ook geen vrije dag, want er is altijd wel een klus. Onze dagelijkse uitdagingen zijn overzichtelijk. Blijven we liggen of gaan we verder? Waar moeten we inklaren? En waar kunnen we de bank of supermarkt vinden? Het weer bepaalde voor een groot gedeelte onze route en agenda. Niets moet. Sterker nog flexibiliteit is vereist op een zeilboot. Er zijn zoveel elementen die roet in het eten kunnen gooien. Als we te strak plannen, loopt het alleen maar uit op teleurstelling. We leefden naar ons motto “collect moments, not things” en gaven ons geld naast basisbehoeften vooral uit aan momenten. Natuurlijk hielp het enorm dat onze boot klein is en er gewoon geen spullen meer bijpassen 🙂

Maar was dat reizen alleen maar leuk? Neuh. Angst voor het onbekende, ziekte, diefstal en inbraak reizen altijd met ons mee. Als we naar de kant gaan en ons drijvende huisje achter laten, maken we ons altijd zorgen. Daar hangt ons hele hebben en houden, dobberend achter een anker. Tijdens ons bezoek aan land houden we onbewust altijd rekening met het weer. Kijken we regelmatig naar de lucht. Komt er meer wind, checken we hoe de boot er bij ligt. Komt er onverwachts slecht weer aan, vliegen we terug naar de boot en voor het donker zijn we meestal thuis. Daarnaast moeten we veel te vaak afscheid nemen. Van mensen, maar ook de omgeving. Zijn we net een beetje gewend, moeten we alweer weg. En dan die keuzes. Lang niet alles konden we zien. Soms lagen we nèt en moesten we meteen weer weg vanwege een goed weervenster. Maar dit alles weegt niet op tegen de vrijheid, het altijd buiten zijn en het simpele leven waar we zo van zijn gaan houden.

Aan de andere kant beseffen we ook dat we vijf machtig mooie jaren hebben gekregen. Die zijn toch maar mooi in the pocket! En zoals mijn schoonmoeder heel terecht zei “jullie zijn voor 50 jaar op vakantie geweest!” Dat nemen ze ons niet meer af. Toegegeven, we staan nog steeds niet te springen bij de gedachte aan de Hollandse zomers en groen IJsselmeerwater. En we zijn een beetje bang voor de ‘agenda’, die straks ons spontane leven in het nu ongemerkt naar de achtergrond doet verdwijnen. Maar er zijn ook een heleboel ‘eersten’ die in Nederland op ons staan te wachten. De eerste keer op bezoek bij familie & vrienden, fietsen, naar de bieb, haring happen, kroketten, stamppot rauwe andijvie met spekjes, een HEMA worst, oude kaas, onbeperkt internet, musea… Zou er wat veranderd zijn? Zijn wij veranderd? We worden nu toch wel nieuwsgierig. “Weet je wat, we gaan gewoon op ontdekking in eigen land” besluiten we, terwijl we nog een keer op ons achterplateau zitten, met onze voeten in het kristalheldere water …

Pizza Pi, een foodtruck op het water in Christmas Cove, USVI’s

Geplaatst door door
Pizza pi USVI

Pizza Pi, een drijvende ‘foodtruck’, wat een geweldig concept!

Kennen jullie de film ‘The Chef‘? Toen ik deze film zag, liep het water mij spontaan in de mond. Het is een heerlijke feelgood movie over een vader, die zijn baan als chef kok bij een sterrenrestaurant op geeft, een oude foodtruck koopt, opknapt en samen met zijn vriend en zoon dwars door Amerika tuft terwijl hij het lekkerste Mexicaanse (Carne Asada) en Cubaanse (El Cubano) broodjes voorschoteld. Via Twitter laten ze op succesvolle wijze weten waar de foodtruck neerstrijkt en de film is doorspekt met heupwiegende salsa muziek waarbij wij nauwelijks stil kunnen blijven zitten… Kortom een prima film voor een avondje bankhangen. Zelfs op een boot in de Carieb.

Pizza pi usvi foodboat

Het terras is open!

Pizza Pi, de drijvende foodtruck

Maar daar gaat deze blog niet over. Deze post gaat Pizza Pi, een drijvende variant op de foodtruck, die wij hebben gespot bij het eilandje Christmas Cove, onder St. Thomas. Een concept om jaloers op te zijn. Vind een wrak, sleep ‘m naar een haven, knap hem op, bouw er een keuken met pizza oven in, vaar de boot vervolgens naar een baai waar veel passanten komen met weinig concurrentie van andere eetgelegenheden en verkoop pizza’s vanuit de achterkant! Dit is in het kort Pizza Pi. Het idee, de naam, de locatie, de mensen, overal is over nagedacht en het is geweldig uitgevoerd. Pizza Pi is bedacht door Sasha en Tara Bouis, een jong stel dat het foodtruck concept naar het water gebracht heeft.

Pizza Pi USVI

Onze pizza rolt uit de oven

Onze eigen pizza

En wij willen die pizza wel eens proeven. Als we in de baai ankeren zit de gele ‘open’ vlag in top en lanceren wij de dinghy. Naast de pizza boot liggen drie motorboten. ‘Het terras’ is geopend. Wij leggen de dinghy bij het luik aan de achterkant van de zeilboot. Er zit zelfs een kikker in het raam om onze bijboot aan vast te knopen. Nieuwsgierig kijken we naar binnen. Een vrouw rolt deeg. Een man schuift net een pizza de oven in. We krijgen een kaart in onze handen geduwd. We kunnen kiezen uit aardig wat verschillende pizza’s, ze hebben er zelfs eentje met versgevangen lobster. Voor 20 dollar hebben we al een pizza. Een half uur later kunnen we hem op halen. Tot die tijd kunnen we hier blijven liggen en een biertje drinken of terug gaan naar de boot en dan roepen ze ons op via de VHF als de pizza klaar is.

Pizza pi usvi

Smullen!

We kiezen voor de laatste optie en varen een half uurtje later terug om onze pizza op te halen. Bizar. Je pizza bestelling ophalen met de dinghy. Dit hebben we nog niet eerder meegemaakt. Maar het loont! Hij smaakt voortreffelijk en het is een unieke ervaring!

Wil je meer lezen over de achtergrond van Pizza Pi? Kijk op hun website: https://www.pizza-pi.com

Of lees meer over het fantastische verhaal achter Pizza Pi via deze link: https://www.bloomberg.com/news/features/2015-09-03/this-couple-dropped-everything-to-open-a-pizza-boat-in-the-caribbean

Buon appetito!

St. Maarten drie jaar later, SXM

Geplaatst door door
1

Cheers!

Bizar. Liggen we weer in de lagoon van St. Maarten. Deze keer rustig dobberend achter een mooring van de True Blue. We komen een beetje bij van ons rolavontuur in Statia, zeg maar. St. Maarten is een heerlijk rustpunt in onze reis. We liggen relaxed. De meeste winkels die we als cruisers nodig hebben liggen rond de lagoon en zijn met onze dinghy makkelijk bereikbaar. We kunnen bevoorraden met Europese èn betaalbare producten. En de klassieke Happy Hour bij Lagoonies met live band en biertjes voor een dollar tijdens Happy Hour willen we niet missen. Dat zijn nog eens prijzen. Hier kunnen we nog een leuke avondje hebben voor een tientje! Daarnaast is het een fantastische ontmoetingsplaats voor cruisers en ontmoeten we vele medelanders die we de afgelopen jaren tijdens onze zeilreis zijn tegen gekomen. Het voelt vertrouwd en we weten alles vlekkeloos te vinden. Zelfs als we ’s morgens de VHF aanzetten, worden we getrakteerd op de welbekende stem van Shrimpy’s met zijn “Anything to buy, sell or trade”. Hoe houdt hij het vol? Hij is zeker al tegen de 80 en elke ochtend is hij te horen op het radionetje. Chapeau voor Shrimpy’s, wat ons betreft.

Nog een keer bevoorraden

Mijn ouders zitten in een resort niet ver bij ons vandaan en samen sjeesen we het hele eiland over om te shoppen en inkopen te doen en natuurlijk mosselen te eten aan de Franse kant! Wij moeten nl. bunkeren. In de BVI’s komen vrienden op bezoek en gaan we twee weken cruisen tussen de vele eilandjes. Helaas is daar lang niet alles te krijgen en is het duur. Daarom laden we de boot nu alvast vol met proviand. En de nieuwe supermarkt SuperU aan de Franse kant is daarvoor dè ideale plek. Wijn, franse kaasjes, stokbroden, voorgebakken broodjes, muesli, yoghurt, etc. We stouwen de boot zo veel mogelijk vol. Pffff, toch weer druk, druk, druk, druk ….

Naar de BVI’s

En een week later is het al weer tijd om terug te zeilen naar het westen. Eindelijk de wind in de rug! Onze laatste nachttocht. Samen met Thea & Maarten van de Nostress zeilen we naar Gun Kreek op Virgin Gorda, BVI’s. Een tocht van 90 mijl. Een nachtje doorzeilen. Vrij relaxed met alleen een uitgeboomd voorzeil, om niet te snel (lees in het donker) aan te komen. Bij zonsopgang zien we Necker Island, het privé eiland van Richard Branson, de man achter Virgin. Als we er voor liggen blijkt het netwerk in tegenstelling tot 3 jaar geleden gesloten. Richard had waarschijnlijk toch iets te veel last van al die bootjesmensen die op zijn netwerk meeliften. Zou het door ons blog gekomen zijn? Op de Virgin Gorda Sound laten we ons anker vallen, klaren in en drinken als vanouds een Painkiller op Saba Rock. We are ready for the charter … ehhhh Blabber-Cruise!

Info voor zeilers

  • Inklaren is het goedkoopste aan de Franse kant bij de watersport winkel Island Water world (IWW), op een een PC’tje achter in de winkel, kosten 2 dollar.
  • De dinghy kun je goed kwijt aan het dock bij de Heineken bar, naast de brug
  • Bij de Gasking kun je voor een redelijke prijs je gasfles vullen (met de boot naar Budget Marine, rechts de weg volgen).
  • Aan de Franse kun je geweldig goed boodschappen doen bij de SuperU. IWW zet een paar keer per week een busje in naar deze winkel (ze melden het via het netje op de VHF ’s morgens).
  • ‘Boot’schappen doe je bij Budget Marine en Island Water World
  • En voor electriciteit, lampen en/of waterfilters ga je naar Eclectec (aan de lagoon, Nl kant, links van IWW)
  • Dollarbusjes kosten nog steeds een dollar, mits je ‘over the hill gaat’, dan betaal je twee dollar.

 

Een moeilijke beslissing op Statia, St. Eustatius

Geplaatst door door
2

Gebroken worden we wakker. Al vier dagen liggen we flink te stuiteren op de ankerplaats. Niet alleen van links naar rechts, maar ook van voor naar achteren. De ankerketting schuurt heen en weer. Overdag zijn we praktisch niet aan boord en dat is maar goed ook, want het leven aan boord is lastig. Door een onverwachtse golf gaan we regelmatig onderuit als we door de boot lopen, als we koffie zetten vliegt het koffiefilter door de kajuit en aan boord klimmen is topsport. We moeten wachten op de juiste golf. Dan helt de boot over naar onze dinghy, het gangboord raakt bijna het water, snel klimmen we aan boord, pakken de verstaging beet en hellen in een beweging mee met de boot terwijl hij op de golf naar de andere kant beweegt. Daarna is de dinghy aan de beurt. Door de golven is hij niet te temmen en beweegt alle kanten op terwijl we hem snel omhoog takelen. Pfff we hebben het weer gered en zo gaat het al drie avonden achter elkaar.

Vanaf de kant ziet het weer er goed uit. Zonnetje, beetje wind en rustige zee. Maar het oog bedriegt. Eenmaal dichter bij de boot zien we hoe onze mast van links naar rechts swiept en worden we hard geconfronteerd met het echte probleem: de SWELL! Golfslag is er altijd wel in Statia, maar het is nu ondragelijk. Waardoor het veroorzaakt wordt snappen we niet helemaal, maar het heeft te maken met een swell uit het noorden die opbotst tegen een zuid-oosten wind. Wind tegen golven dus. Een slechte combi.

We hebben de afgelopen drie nachten bijna geen oog dicht gedaan. Elke morgen luisteren we om 6 uur vol verwachting naar weergoeroe Chris Parker. Wordt de swell minder? Gaat de wind draaien? Spreekt hij het verlossende woord? Helaas blijkt vanmorgen dat de swell nog even aanblijft. De wind wordt wèl minder, maar gaat helemaal naar het zuiden en dat betekent nog meer rollen op de golven en we komen met de boot aan lager wal te liggen. Dit in combinatie met al drie nachten slecht slapen is voor ons het teken om anker op te gaan. Een pijnlijke en moeilijke beslissing, want we zijn net aangekomen bij mijn ouders en hadden hier zo naar uitgekeken. Maar als we een ding hebben geleerd in de afgelopen vijf jaar zeilen is het wel dat we moeten luisteren naar het weer. Veiligheid van ons drijvende huis gaat boven alles. Om emotie in onze beslissing geen rol te laten spelen, stellen we ons zelf de vraag “wat zouden we gedaan hebben als mijn ouders hier niet woonden?” Tja eerlijk? Dan waren we na dag 1 al weg geweest. We nemen een rationele beslissing, daarom is het ook zo moeilijk uit te leggen.

Met lood in onze schoenen gaan we met het slechte nieuws naar mijn ouders. Zij zijn net als wij zwaar teleurgesteld. Vier dagen na drie jaar is veels te kort. Maar dit is het lot van reizen met een zeilboot. Het weer bepaald altijd ons schema en houdt geen rekening met familie bezoeken. Van alle vervelende beslissingen die we de afgelopen jaren hebben moeten nemen, was dit wel de moeilijkste. Helaas hebben we na vijf jaar moeder natuur nog steeds niet onder controle.

Aan de andere kant mogen we niet klagen. We hebben toch maar mooi vier hele dagen quality-time met mijn ouders in the pocket èn ze komen nog vier dagen naar St. Maarten. Waar we rustig aan een mooring van de ‘schattekes’ van de True Blue mogen liggen en minder bezorgd zijn om de boot als we op de kant zijn!

Uitklaren, USVI St. Thomas

Geplaatst door door
Reageer

We love Statia too!

Jaaaaaa, daar is ons weergaatje. Of beter gezegd, daar zijn de paar dagen met rustig weer en weinig wind. Dat is precies wat we nodig hebben om verder naar het oosten richting Statia te varen. Onze laatste etappe tegen de tradewinds in… Maar voor het zover is moeten we uitklaren. En dat kan alleen bij de watervliegtuigen aan de waterfront. Twee formulieren later staan we alweer buiten en zijn free to go. Eenmaal terug in de baai nemen we afscheid van Deborah & Keith van de Wright Away. Zij gaan van hier uit weer west (retour Bahama’s) en wij oost.

De volgende morgen vroeg halen we ons anker op en varen tussen de buien door naar buiten. Er staan korte knobbelige golven. We varen recht tegen de wind en golven in en lopen maar 4 knopen. We zijn zelfs een beetje misselijk. Tussen de USVI eilanden St. John en St. Croix hebben we nog steeds internet en meld ik mijn ouders met een “zet de koffie maar klaar” dat onze ETA (estimated time of arrival) rond het middaguur de volgende dag ligt. Het water is hier wat dieper en de golven worden langer, maar ze zijn nog steeds oncomfortabel knobbelig.

Nachtwacht

Tijdens de nachtwacht is het druk om ons heen. De cruiseschepen Serenade of the Seas en Rotterdam varen aan stuurboord zijde dezelfde kant op. Zij gaan alleen iets sneller en verdwijnen langzaam aan de horizon. Terwijl hun lichtjes wegebben, komt de maan op. Onze lichtbaken op een stikdonkere zee. We hotseklotse verder richting St. Eustatius. Met zonsopgang liggen we voor Saba en zien de eerste contouren van Statia! Yessss, we liggen op schema, nog maar 23 mijl te gaan en dan zijn we bij mijn ouders. Om 11 uur laten we ons anker vallen. We zijn een beetje gaar van de onrustige nacht en het gehobbel. Maar we zijn er! We hebben het gehaald. Onze laatste tocht tegen de wind in, pfffff. Mijn ouders staan al op de kant te zwaaien. Gauw lanceren we de dinghy en sjeesen naar de haven om ze ein-de-lijk na drie jaar weer in de armen te sluiten. Een bijzonder momentje.

Info voor zeilers: uitklaren in St. Thomas, USVI’s

  • Customs & Border Protection (CBP) is zeven dagen per week open van 8.00 AM – 4.30 PM
  • Gesloten tussen 12.00 PM tot 13.00 PM
  • Aan het uitklaren zijn geen kosten aan verbonden.
  • Op zondag betaal je een overtime fee, voor ons zou dat met 38ft neerkomen op 36$
  • Kom je vanuit Puerto Rico, dan hoef je je niet te melden.
  • Kom je vanuit de BVI’s dan moet je weer inklaren. Als er crew/gasten mee varen, moeten deze ook mee naar de CBP. Iedereen moet zich persoonlijk met paspoort melden. Ze hebben dan wel een VISA nodig of een ESTA (reistoestemming – Electronic System for Travel Authorisation) die niet ouder is dan 30 dagen!

Inklaren Statia

  • Kosten 35 dollar per week (te betalen bij de port authority)
  • Aan de douane zijn geen kosten verbonden, zij controleren wel of je de haven fee voldaan hebt, voor je vertrekt.

Zen in Brewers Bay, St. Thomas USVI

Geplaatst door door
Reageer

“Come by me my lord, come by me”. Al peddelend passeren we een groepje van 5 mensen. Ze staan in een cirkel, houden elkaar vast en zingen dit liedje terrwijl ze rondjes draaien. Elke morgen komen ze met zonsopgang (rond 5.30 uur) naar het strandje voor een verfirssende ochtendduik met gezang. Wat een bijzondere manier om je dag op te starten. Wij zingen dan geen liedje, maar zijn ook vroeg op en peddelen met onze dinghy naar de kant om water te halen.

Bij de kapper

Brewers Bay

We liggen in Brewers Bay en ik moet zeggen het is voor ons een ‘Sailors Paradise’. De baai geeft goede bescherming tegen harde winden. Voor de deur ligt een prachtig wit strand met gratis drinkwater & douches en een vuilcontainer voor onze afval. Het (snorkel)water is helder. Er zwemmen dolfijnen en schildpadden naast onze boot. En als we boodschappen willen doen of iets ander nodig hebben, zitten we voor 1 dollar in het centrum. De safari (taxi) stopt zelfs voor de deur! O ja en we kunnen vanaf de boot ook vliegtuigspotten. We kijken uit op de landingsbaan van het vliegveld. Waar we overigens totaal geen last van hebben (qua geluid).

Inklaren in St Thomas

Maar om er he-le-maal van te kunnen genieten moeten we ons eerst nog aanmelden bij de Custom & Border Patrol (CBP). Door de harde wind is het er niet eerder van gekomen. En dat voelt niet goed. Bij alle dinghy landingsplaatsten hangen waarschuwende borden met daarop de tekst dat we ons METEEN moeten melden, anders hangt er een boete van 10.000 $ boven ons hoofd. Volgens medezeilers hoeven we niet inklaren. Van anderen horen we dat het juist wel moet… We twijfelen… Wel/niet inklaren? We blijven nog even in St. Thomas liggen en voelen ons niet helemaal senang, dus besluiten tòch in te klaren. We bellen het telefoonnummer van het bord… Geen antwoord, niet eens een antwoordapparaat. We proberen een ander nummer… Ook geen antwoord. We proberen het nog een paar keer, maar niemand die opneemt. Dan maar ‘naar de berg toe’. We pakken een safari (taxi) naar het centrum en stappen bij de watervliegtuigen uit, waar ook de douane & immigratie zit. “Where do you come from” is de eerste vraag die op ons wordt afgevuurd door de beamte achter het loket. “Culebra, Puerto Rico” antwoorden wij. “Have a nice day” roept ie direct terug, terwijl hij het deurtje wil sluiten. Hoooo, wacht even. Hoe werkt dit dan? Nou jullie zijn in Amerika. Puerto Rico is ook Amerika, dus we hoeven niet in te klaren of ons te melden (wat overigens wel overal moest in Amerika èn Puerto Rico, maar dat ter zijde). In St. Thomas geloven ze het wel als je uit Puerto Rico komt. We moeten ons alleen wel uitklaren als we verder gaan. Ennnnn komen we van de andere kant, dus van de BVI naar de USVI, dan moeten we inklaren. Ok, handig om te weten. De tocht was voor niks, maar het voelt wel lekkerder zo!

That’s some wining!

Relaxen op het strand

En als we dan toch in een lekkere baai liggen, kunnen we net zo goed een beetje ‘vakantie’ houden en lekker aan het strand gaan liggen in deze oase van rust… We nemen een koelbox met eten & drinken mee en pruttelen naar het uitnodigende witte strand. Als we ons nèt hebben geïnstalleerd komt partyboot Virgin Breeze vol locals achteruit aanvaren. Uit de speakers knalt knoertharde ritmische socca muziek. Ze brengen een vooranker uit en een tweede anker naar de kant, pal voor ons op het strand. Zijn we net een beetje gewend aan lawaaiboot 1, komt er nog een partyboot aan, deze keer de Cruzan Breeze. Aan boord zitten heel wat testosteron mannetjes en winende (spreek uit wijnende) dames die voor de mannen staan te schudden met de billen. Ze ankeren pal naast de andere partyboot. De muziek van beide boten speelt om het hardst, de dames hangen ritmisch over de reling en dagen elkaar al billenschuddend uit. De mannen nemen plaats achter de dames voor nog meer ritmische niet nader te omschrijven bewegingen… Ok, de rust is weg, maar dit is toch wel gratis vermakelijk entertainment. We nemen nog een biertje, terwijl we onze ogen uitkijken.

Een muurtje schilderen bij het Smith Bay Ball Park, St. Thomas USVI

Geplaatst door door
Reageer

Dit is dè dag van onze date met Sandra, de dame die we hebben ontmoet in de wasserette. We gaan schilderen en ‘ons canvas’ is een muur rond het Smith Bay Ball Park op St. Thomas. Het weer is een stuk rustiger, dus we kunnen weer van boord. De safari (taxi) stopt pal voor het park en samen met de bemanning van de Wright Away melden we ons om 9 uur. Er staat een politiewagen voor het baseball veld, dat betekent dat Sandra er al is. De dames van de catering zijn er ook. De tenten liggen klaar. Alles staat klaar en iedereen staat in de startblokken om op te bouwen. Wij helpen een handje.

Na het opbouwen van de tenten vraagt Sandra of ik met haar in de politie auto mee wil mee rijden naar de plaatselijke verfboer. Er is nog geen verf. Jaaaaa spannend! Ik neem plaats op de krappe achterbank, achter de tralies. De deur valt dicht en ik kan geen kant meer op. Boven me hangt een camera. Pffff, best benauwd. Terwijl Sandra spontaan vertelt wat we allemaal zien onderweg kijk ik lachend naar buiten met een blik van “niks aan de hand”. Dit is wel een hele bijzondere manier van rondleiden.

Naar de verfwinkel

Welke kleuren hebben we nodig?

“Zoek jij de kleuren maar uit” zegt Sandra terwijl we de grote verfwinkel binnenstappen. “Ik heb er totaal geen verstand van” voegt ze er aan toe. No problem… Maar uhhh ik heb geen idee hoeveel kinderen er komen en hoeveel verf we nodig hebben om een muur te beschilderen… Ik kies in ieder geval voor de primaire kleuren, zodat we alle kleuren kunnen mengen, en natuurlijk zwart & wit. Snel stoppen we er nog wat kwasten bij. Helaas moet alles op maat gemaakt/gemengd worden en moet een collega van Sandra later als het klaar is alles op halen. Met lege handen rijden we terug. De eerste vrijwillige hulptroepen, die voornamelijk uit kinderen bestaan, zijn gearriveerd. Uit de luidspeaker schalt muziek en de dames zijn druk bezig met het bakken van heerlijke Johnny cakes.

De eerste schetsen van USVI atleten staan er op

Het wordt al lekker warm. Wachten in de brandende zon is niet mijn hobby en terwijl Ben de kinderen bezig houdt, begin ik samen met anderen op de muur te schetsen met een dikke marker, zodat de kinderen later als de verf komt, alles in kunnen kleuren. Ik probeer me te houden aan het thema atleten uit de USVI’s. Sandra wil de kinderen graag inspireren en met deze atleten laten zien dat alles mogelijk is. Ze heeft me zelfs een paar namen gemaild. Ik heb van tevoren wat gegoogled en foto’s van Tim Duncan (basketballer), Cy Thompson (zeiler), Laverne Jones Ferette (hardloopster) en Julian Jackson (boxer) op mijn mobiel opgeslagen. Best leerzaam zo’n dagje schilderen.

Kennen jullie Tim Duncan?

Als eerste maak ik een schets van Tim Duncan, de nummer 21, een boomlange basketballer uit de USVI’s die nu in Amerika speelt. Tim Duncan heeft op de meeste foto’s een prachtige pose met basketball, die ik probeer te vangen in mijn schets. Een jonge vrijwilliger van de Civil Air Patrol kijkt gebiologeerd toe. “Wil jij hem inkleuren?” vraag ik. “Dat kan hij niet” reageren zijn vriendjes direct. Dat klinkt als een uitdaging. Ik maak hem verantwoordelijk voor het inkleuren van deze tekening. De rest van de dag zie ik hem zeer geconcentreerd stukje voor beetje de schets inkleuren. Hij vindt het prachtig en is zo trots als een pauw als ik hem een thumbs up geef! “Well done” roep ik aan het einde van de dag als het bijna af is. Uitdagend kijkt hij triomfantelijk naar zijn vriendjes.

Lekker kliederen met z’n allen op de muur

Ondertussen arriveren de potten verf en kwasten. Een paar mannen openen de potten met een kapmes. Sandra is nergens te bekennen en ik word overspoeld met vragen. Ze zien mij kennelijk aan als ‘de organisatie’ ehhhh… Ik leg ze uit wat de bedoeling is. Daarna storten de vrijwilligers, voornamelijk kinderen, zich op de verf. Ze gieten wat in een bekertje en vallen aan op de maagdelijke gele muur. Ben verdeelt de schetsen onder de kinderen. Ondertussen schets ik verder. Sommige kinderen kleuren netjes binnen de lijnen van de schets, anderen vergroten het canvas of verzinnen er iets bij. Eentje ontdekt zelfs dat verf op je handen een mooie afdruk geeft op de muur. Daarna is het hek van de dam en volgen velen … Het effect is leuk & speels. En zo kliedert iedereen wat aan. Er wordt met veel plezier hard gewerkt aan de muur!

LOL, we had so much joy together with the children!

Ondertussen wordt de inwendige mens ook niet vergeten. We krijgen naast Johnny cakes, ook kip met rijst en sla, onbeperkt drinken en na afloop zelfs een ijskoud biertje. De vrijwilligsters zorgen goed voor ons en het is een fantastische dag. Sandra is aan het einde van de dag ook heel tevreden. Lang niet alle stukken muur zijn geslaagd of conform opdracht. Sommige kinderen lieten hun expressie wel heel erg de vrije loop. Maar het ging vooral om de fun, aandacht voor- en samenwerking met de kinderen. “De verkeerde stukken schilderen we wel weer over” zegt ze na afloop “want er komt nog een vervolgdag.” Nou, als we dan nog in de buurt zijn komt team Blabber graag weer helpen!

Een impressie van de dag

Natuurlijk hebben we ook gefilmd:

Tot slot nog een rondleiding over St. Thomas

Na afloop brengt een collega van Sandra ons terug naar de boot. Deze keer in een auto zonder tralies. Als hij hoort dat we naast de routes van de taxi’s nog niet veel van St. Thomas gezien hebben, rijdt hij spontaan naar een uitkijkpunt op onze plek in de baai van Charlotte Amalie. Een mooie afsluiting van een geweldige dag. Waar een ontmoeting bij de wasserette niet toe kan leiden!

Onze ankerplek in Charlotte Amalie

 

Een faul trog in St. Thomas, USVI

Geplaatst door door
2

Een dubbele regenboog, dat dan weer wel!

De wind huilt door ons want. Zwelt aan. Harder en harder. De bimini klappert. Vallen slaan tegen masten. Het giert! We schieten met een noodgang van links naar rechts. Pok! Het Rocna anker blokkeert, de boot houdt stil. We liggen dwars op de wind. De boot helt. Door de plotselinge schok valt een potje van het aanrecht op de grond. Ergens horen we een schrijnend raspend geluid. We schrikken ons rot. Scheurt er een zeil? Is er een boot op drift? Het blijkt de windvaan op de boot naast ons, die subtiel met een noodstop laat weten dat het voor hem ook te hard waait. De windvlaag zet door en buldert inmiddels met veertig knopen over ons heen. Boten liggen schots en scheef. Dan zakt hij plotseling in. We schudden een beetje na. Het is oorverdovend stil. Golven klotsen tegen de romp. Onze door de wind gegeselde boot, trilt nog wat na en richt haar boeg weer langzaam naar voren… Tot de volgende aanval. Die volgt nog geen minuut later. We horen het monster dat wind heet alweer grommen. Al snel overstemt hij het geluid van de golven en duwt onze boeg vervolgens met een noodgang naar de andere kant. Zo ‘varen’ wij al een halve dag van links naar rechts, net als het hele veld boten om ons heen.

Een Trog*

We liggen nog steeds in Charlotte Amalie, de hoofdstad van St. Thomas. Voor de komende dagen wordt er slecht weer voorspeld. Veel wind, regen en squalls (buien met flinke windstoten). De baai is goed beschut, ruim en ons anker heeft hier al de nodige windvlagen doorstaan, dus we blijven liggen. De dinghy ligt vastgebonden op het voordek. De hele dag varen er boten binnen op zoek naar een veilige haven. Groot & klein, zeilboten & motorboten en superjachten. Zelfs Yacht Haven Grande ligt praktisch vol en dan weet je dat het slecht weer gaat worden.

Dit weer is vermoeiend. Angstaanjagend zelfs. Het voelt alsof ons drijvende huis continu onder vuur ligt. Ik zie visioenen van een paar mannen die met een stormram op de poort beuken. Keer, op keer, op keer. Tot de poort het begeeft. Machteloosheid heeft ons in zijn grip. We kunnen dit niet tegen houden of beschutting zoeken. We voelen letterlijk elke aanval, doordat de wind onze boot van 10 ton doet trillen als een espenblad. We worden er onrustig van. Bij elke windvlaag schieten we omhoog. Houd ons anker? Houden de ankers om ons heen? Tot de volgende windvlaag. Dit zijn de momenten dat ik onze drijvende kwetsbaarheid het liefst in zou ruilen voor een hoop stenen. Een solide dak boven ons hoofd. Ik moet gewoon vertrouwen hebben. In de boot, het anker, de ketting en de boten om ons heen. Buiten wordt het langzaam donker. De nacht treed in en ontneemt ons het zicht. Nu moeten we ons oriënteren op de geluiden en lichten om ons heen. Een motorboot houdt zijn deklicht aan. Da’s lekker en een mooi oriëntatiepunt. Bij de volgende vlaag wind schieten ankerlampjes achter onze boot langs. In mijn maag zit nog steeds een dikke knoop van angst. Ik probeer een boek te lezen ter afleiding. Het werkt niet. Bij elke nieuwe windvlaag schiet er een scheut door mijn lichaam. Het wil nog niet zo lukken met dat vertrouwen. Ik ga buiten zitten. We houden deze nacht voor het eerst sinds vijf jaar ankerwacht. Drie uur op, drie uur af. Het is een onrustige nacht.

*Een Trog is een uitloper van een lage drukgebied, ze veranderen snel van plaats, zijn kort van te voren waarneembaar en brengen meestal erg slecht weer met zich mee.

Tijd voor een wasje in St. Thomas, USVI

Geplaatst door door
Reageer

Alleen voor lange mensen!

Dit blog gaat over de was. Dus als je zoiets hebt van ‘boeien?’… Gewoon doorspoelen, net als de wasmachine…. Maar voor de lezers die ondanks het suffe thema doorlezen, dit blog gaat ook over de bijzondere ontmoeting met Sandra, een lokale dame. Het extra element zit net als de wasverzachter aan het einde.

Ehhhh, gaan we hier de was doen? Er is geen wasmachine ‘heel’!

Twee volle Ikea-zakken was staren me aan. Water is lastig te krijgen en kostbaar, dus een handwas is geen optie. Deze keer maken we gebruik van de luxe van een wasserette. Er zit er eentje om de hoek, maar dat is geen optie. We hebben er tijdens de boodschappen even een blik naar binnen geworpen, maar vinden het maar een vieze bende. Geen wasmachine is heel. Alle platen aan de voorkant zijn er af. Dus we wachten tot iets rustiger weer en trotseren met de dinghy de hobbelige tocht (door de korte golfslag) naar de andere kant van de baai. In Crown Bay Marina stap ik uit de dinghy en gaat Ben ondertussen water halen. De wasserette in de marina is iets duurder, maar in ieder geval schoon. Ik heb een trappetje nodig om het wasmiddel er in te doen.

Mooie ontmoetingen tijdens de was…

Mooie ontmoeting

Terwijl de machines draaien plof ik voor de wasserette buiten op een stoel neer naast Sandra. Een lokale dame die hier elke zaterdag komt wassen, samen met haar moeder. Ze woont helemaal aan de andere kant van het eiland, maar komt elke zaterdag hier heen rijden voor de sfeer van de wasserette. Het is hier rustig. In de andere wasserettes op het eiland is het een stuk hectischer. “En ze wassen hier warm” voegt ze er aan toe. Ze kan hier op haar gemak de was doen, terwijl haar moeder een lekker sappig kippetje weg werkt. Al snel volgt een formeel praatje over het weer. Maar gaandeweg neemt het gesprek een andere wending. Sandra is hoofd politie (altijd handig dit soort contacten 🙂 en initiator & organisator van vrijwilligers bijeenkomsten voor kinderen. Binnenkort gaat ze samen met kinderen en vrijwilligers van de airforce, politie en brandweer een muur beschilderen rond het Smith Bay Ball Park. “Wat is het thema?” vraag ik haar. Ze wil de kinderen met de muur inspireren en heeft als thema gekozen voor bekende sporters uit de USVI’s. Geen idee wie dat zijn, maar dat stuurt ze me later nog wel toe, want ik heb aangegeven dat wij wel willen helpen met schilderen als we nog in St. Thomas zijn. We wisselen gegevens uit en ze belooft me alles toe te sturen voor zaterdag de 11e, de dag waarop het evenement gaat plaats vinden.

Drie wassen en droogtrommels later keren we terug naar de dinghy. Ben heeft het bij een keer water halen gelaten. De golven zijn te wild. Om de frisse was zit een extra vuilniszak tegen de overspattende golven. We stuiteren op de golftoppen terug naar de boot. Het water is nog steeds oelig en de golven komen van alle kanten. De was komt dankzij de vuilniszakken droog over! En we hebben een date! Spannend