Cienfuegos is een heerlijke stad om rond te lopen. Alles ligt binnen loopafstand. Tenminste, als je van wandelen houdt. Het is veilig, overal zijn stoepen en er is niet veel verkeer. We hebben er inmiddels heel wat kilometertjes opzitten en tijdens deze wandelingen ontmoeten we veel Cubaanse mensen. De mensen zijn warm, vriendelijk en staan altijd open voor een praatje. Wel in het Spaans, ze zijn vaak te verlegen om engels te spreken. Niente problem, met handen en voeten en ons beetje spaans komen we een heel eind. Meet the people van Cienfuegos….
Schoolmeisjes
Ze staan op de hoek van de straat, de school is net uit. Hippe bril, opgepimpte schoolkleding en een GSM. Ze maken een selfie. Ik vraag of ik een foto van hun mag maken. Dat vinden ze wel wat en ze gaan uitdagend voor me staan.
De zendamateurs van Cienfuegos
We lopen in een achteraf straatje. Er staat een deur op een kier. Op de grond staan computers. Ben is nieuwsgierig. En loopt naar binnen.
Op de tafel staat zendapparatuur en op de achtergond hangt de Cubaanse vlag met daaronder een nummer: CO9FAA! Wat toevallig, we zijn in het clubhuis van de zendamateurs van Cienfuegos beland. Een voor een druppelen de mannen binnen. Ze zijn allemaal zendamateur, hebben email en thuis zendapparatuur. Ze leggen contacten over de hele wereld. De kaarten die na zo’n contact worden uitgewisseld hangen aan de muur. Wel bijzonder dat dit kan, wij dachten dat zendapparatuur verboden was. Bij het inklaren vroegen ze zelfs expliciet naar onze SSB. Dat was deze reis nog niet eerder voorgekomen.
De schone slaapster van Cienfuegos
La Belle Durmiente (de schone slaapster)
Ze ligt op het oudste kerkhof van Cienfuegos, Cementerio de Reina. De jongedame, die op 24 jarige leeftijd gestorven is aan een gebroken hart. Temidden van de graven van de rijke suikerrietbaronnen, die hierheen gevlucht zijn toen op de andere eilanden slavernij werd afgeschaft. Het marmer haalde ze uit Italie. De graven zijn allemaal boven de grond vanwege het hoge grondwaterniveau.
Voor het kerkhof staan een paar ‘slimme’ Cubaanse dames. Ze stellen zich voor als medewerkster van het kerkhof. Als ik ze vraag naar de ‘schone slaapster’, krijg ik spontaan een tour over het kerkhof en naar het graf. Ze is een ook een fervent domino speelster. Speelt elke vrijdag thuis. Met de familie.
Als we weg gaan zeggen we ‘Adios’. Een van de dames reageert direct. We mogen afscheid nemen met de woorden “Ciao, hasta luego, hasta pronto”, maar we mogen nooit (nunca), maar dan ook nunca afscheid nemen met Adios! Ok, Ciao dan, hasta un proxima vez! “De volgende keer leer ik je dominoën!” roept ze ons na.
De schaakacademie
De dames op het kerkhof hebben ons verteld waar we moeten zijn. De schaakacademie. Een tijdverdrijf voor Cubanen. Aan het einde van de middag komen ze vaak samen. De deur staat open als we er langs lopen. De borden staan klaar voor een spel. Bij de deur zit een man. Rene. Ben daagt hem uit. Even later als de laatste pion gespeeld is en Ben heeft verloren, blijkt het de schaakleraar te zijn! Oef.
Via bluetooth wisselen we muziek uit…
Raidel bij de Muelle Bar
Hij is kunstenaar. Zijn haar viel op. Prachtig geschoren in een bloemmotief. Hij ziet er strak uit. Mooie kleding. Zonnebril. Trots op zijn iPhone4 die hij speciaal in Amerika besteld heeft. We luisteren samen naar moderne Cubaanse muziek en via bluetooth wisselt Ben muziek met hem uit. Hij moderne westerse muziek. Wij Spaans/Cubaans.