De baai en boardwalk van Ponce
We kunnen Ponce makkelijk aanlopen. Sterker nog we moeten een ruimere koers gaan varen en de zeilen wat inrollen om niet te vroeg of in de BVI’s uit te komen! Wat een mazzel, het wordt een stuk comfortabeler aan boord. We houden vanaf nu koers Ponce aan als bestemming, omdat dit de enige plaats is aan de zuidkust van Puerto Rico waar je kunt inklaren. De laatste dag op zee flans ik met draad & naald, een oud wit t-shirt, rood gordijn en blauw canvasdoek nog snel een Puerto Ricaanse vlag van in elkaar.
’s Morgens vroeg hoor ik Ben roepen ‘land in zicht’. De bergen tekenen zich langzaam af aan de horizon. Dat is lang geleden. Dit soort hoge groene bergen hebben we sinds de Canarische eilanden niet meer gezien. Tien mijl voor de kust roepen we kustwacht op voor toestemming om Ponce binnen te varen. Normaal moet je je via de telefoon melden bij de douane en de kustwacht wil ons dit nummer geven, maar wij zijn nog niet in het bezit van een Puerto Ricaanse telefoonkaart, dus we kunnen ze niet bellen. Maar we willen wel graag ankeren in de baai van Ponce. We krijgen toestemming om te ankeren. De gele vlag gaat in het want. De haven is betond en makkelijk aan te lopen en we varen moeiteloos de baai binnen. Daar varen we verder door en gooien ons anker uit in de baai voor de Yacht and Fishing club van Ponce. Peter, een Canadees van zeiljacht Azimuth, komt in zijn dinghy naar ons toe varen en vraagt of ons anker wel houdt. De meeste mensen hebben problemen met ankeren in deze baai. Maar als we willen kan hij ons wel een mooring aanwijzen die vrij is. Hij ligt hier al een week en er heeft niemand aan deze mooring gelegen. Nou graag! We halen het anker weer op en ik manoeuvreer de Blabberboot tussen alle andere boten door achter Peter aan. Hij helpt ons met vastleggen en voor we het weten dobberen we achter een mooring voor de boardwalk Tablado la Guancha van Ponce. De salsamuziek komt ons tegemoet.
Inklaren in Ponce
Even later komt Peter weer aanvaren. Deze keer met een boek over o.a. Ponce. In het boek “Passage South” van Bruce van Sant staat o.a. beschreven waar we ons kunnen melden bij de douane en immigratie in Ponce. We blazen de dinghy op. Pakken de papieren. Sluiten alles af en gaan naar de kant om ons in te klaren en Puerto Rico het land dat Columbus in 1493 ontdekte tijdens zijn tweede reis naar de nieuwe wereld te ontdekken.
We peddelen met de dinghy naar de haven aan het einde van de baai, deze is gratis. Bij de marina vragen ze 10 dollar per persoon. Je mag voor dat geld je dinghy stallen en gebruik maken van alle faciliteiten van de marina. Maar we willen alleen even onze dinghy ergens neerleggen om naar de douane/immigratie te gaan en we prefereren een gratis plek.
We lopen richting Ponce en vragen de weg aan een aantal mannen die bij een slipway een boot te water hebben gelaten. Hij vraagt waar we naar toe willen. We leggen uit dat we net aangekomen zijn en naar de douane moeten om in te klaren. Ok, hij pakt zijn telefoon en belt meteen met iemand bij de douane. Het is namelijk gebruikelijk dat de douane naar jou toekomt… Maar ze nemen niet op. De mannen aarzelen geen moment. Ze rijden ons wel even naar de douane! Ben stapt in de bak en ik in de cabine met airco en we worden voor de deur afgezet. Ze bellen zelfs voor ons aan en leggen de situatie uit. Daarna rijden ze weer weg, ons bij de douane achterlatend. Wat een leuke eerste kennismaking met de locals van dit eiland! Bijzonder behulpzaam en vriendelijk.
We worden binnen gelaten in het oude nog door Spanjaarden gebouwde douane gebouw met hoge balken plafonds. Ook daar zijn de mensen uiterst vriendelijk en behulpzaam. Ben mag plaatsnemen achter een klein tafeltje met aan de muur twee voorbeeld formulieren (een van immigratie en de ander van de douane) die hij moet invullen. Het is bijna copy & paste. Ondertussen komt er af en toe iemand door het deurtje om te controleren hoe ver hij is. Uiteindelijk zien we drie verschillende mannen, eentje verantwoordelijk voor immigratie, eentje voor de douane en eentje voor agriculture. We zijn eigenlijk in Amerika en de Amerikanen zijn doodsbang dat we enge ziektes meenemen in het door ons (meegebrachte) voedsel. Dus we moeten plechtig beloven geen afval te dumpen op het eiland. Ze hebben liever dat we het buiten in zee gooien dan dat we het bij ze aan land brengen. En de rest van het afval moeten we aan boord bewaren! We krijgen een zware boete als we toch afval weggooien. Dus wij bewaren netjes een zakje in de ankerbak op het voordek.
Twintig minuten later staan we buiten met een stempel in ons paspoort, een clearance number, een cruising permit voor een jaar a 19 dollar en een telefoonnummer waarmee we vanaf nu de douane kunnen bellen als we weer naar een andere gebied in Puerto Rico varen.
We zijn allebei moe en staan te wiebelen op onze benen na drie dagen zee, dus we besluiten niet door te lopen naar het centrum van Ponce maar terug te gaan naar de boot. Slapen kunnen we niet. Dus we maken schoon schip en ’s avond komen Peter en Brooke borrelen.
Quote of the day: “You can’t make chicken salad of chicken shit”
by Brooke, SY Azimuth