Op woensdag houden we rustdag en blijven een dagje liggen op Crasqui. Dus er valt niet veel te vertellen… we snorkelen …, zwemmen wat…, ondernemen een wandeltochtje over het strand en eindigen de dag op de Full Circle. Pa Knijn (vader van Monique) is jarig en Monique heeft een worteltaart gebakken, ondersteunt met zelfgemaakte rumpunch van Paul! Wij zeggen ‘Proost en nog vele gezonde jaren’.

We zeilen verder naar Cayo de Aqua
Donderdag zeilen we naar de (voor ons) laatste eilandjes op Los Roques. We maken eerst een korte tussenstop op Espenqui voor een tochtje naar de mangroven (vogels spotten). Daarna zeilen we door naar Cayo de Aqua. De wind trekt aan naar 20 knopen en meer. Bij Cayo de Aqua kunnen we kiezen uit 2 ankerplaatsen. Buiten aan de zuidkant voor het strand, maar daar heb je behoorlijk last van de golven. Of binnen beschut tussen de eilanden. Wij kiezen voor de laatste optie, niet wetende dat het binnenvaren best een spannende aangelegenheid is. De Navionics kaart klopt niet en overal zitten riffen & ondieptes.

Bij de aanloop varen we achter Frits in de dinghy aan
Frits vaart in de dinghy voor de Rafiki en ons uit om aanwijzingen te geven. Het lastige is dat het hier net andersom werkt. De donkere stukken moeten we vermijden en we moeten juist de lichtblauwe stukken van ongeveer 3 meter water diepte opzoeken. “Het is net als varen op het IJsselmeer” zegt Frits onze nuchtere Gruninger… maar het voelt voor ons door het heldere blauwe water en riffen links & rechts toch net even iets anders. Het zweet staat in mijn handen… Maar uiteindelijk na een spannend half uurtje liggen we achter de Bella Ciao op ongeveer 3 meter waterdiepte.

Er wordt eindelijk weer eens een vis gevangen, deze keer door de Rafiki. Ze vangen een Barracuda, die al snel door Monique en Marlène tot sushi wordt verwerkt en we ’s avonds bij de borrel eten. Wat is die verse vis toch lekker!

Jammer genoeg liggen we hier toch niet zo beschut als we dachten. De wind blijft 20 knopen en de boot stuitert de hele nacht recht op de golven. De Holle Bolle Gijs kermisattractie is er niets bij. We doen geen oog dicht. Het water is ondiep, we zijn bang dat de kiel de bodem raakt, of dat het anker het niet houdt en we belanden op het rif dat vlak achter ons ligt…