He bah, vandaag alweer lobster! Om 11 uur stuiven we met de dinghy naar Cayo Cantilles, het eiland aan de overkant. We zijn uitgenodigd voor een lobster- en vismaaltijd. Het wordt een hobbelige tocht. Cayo Cantilles is een koraal eiland met scherpe koraalpunten, niet bepaald uitnodigend voor een landing met onze dinghy. Gelukkig zit er een kleine inham vlak naast het research center. We manouvreren de dinghy op de golven naar binnen. Noel, een van de research mannen, staat in het water klaar om ons op te vangen en begeleid ons verder naar de kant. Daar trekken we de dinghy tussen een paar rotsblokken de kant op. Het rooster met versgevangen lobster en vis (een soort baars) ligt al klaar naast een berg zelfgemaakte houtskool.
De Piet Hein Eek van Cuba!
Welkom op Cayo Cantilles
Het is bijzonder om te zien hoe de mannen hier in afzondering leven. Ze verblijven met z’n drieën een maand op het kleine eiland. Daarna worden ze afgelost en zijn een maand vrij. Het huisje waarin ze slapen is hoofdzakelijk gebouwd van wrakhout. Zo ook de kasten en de schuur. Piet Hein Eek is er niets bij! Ze hebben zonnepanelen, accu’s, een VHF en muziek! Achter het huis staat een hok met ouderwetse postduif! Ze hebben in principe een VHF, die net reikt tot het eiland Juventud. De duif is puur voor noodgevallen, voor als bv. de VHF uitvalt. Ze binden dan een briefje aan de duif die naar Juventud vliegt. Die goeie oude tijd! Verder staat er op het erf een kooi, waarin af en toe apen worden gehouden voor onderzoek. Daarnaast eten ze varkens en vangen op het eiland jutias, een soort knaagdier. Het laat zich het beste omschrijven als een kruising tussen een rat en een groot uitgevallen marmot. Volgens de mannen smaakt het naar varken!
Terwijl we gaan zitten scharrelen naast ons kippen en twee zeugen met biggetjes. Pa varken heeft een wandeling over het eiland niet overleefd. Hij kwam een paar krokodillen tegen. Gelukkig zit er tussen de kleine biggetjes een nieuw exemplaar, dat kan zorgen voor nazaat. Naast de krokodillen leven er apen, flamingo’s en Jutias op het eiland. Buiten kokosnoten groeit er niets eetbaars. Alles moeten ze per boot aanvoeren, vandaar dat ze extra blij zijn met ‘donaties’ van zeilers. Terwijl de lobsters en vis boven een berg steenkool worden geroosterd, wordt er voer voor de apen neergezet en een paar keer geslagen op een oude zuurstoftank. Helaas zijn ze schuw en laten zich ondanks het voer niet zien.
Fingerlicking good
Vooraf beginnen we met lobster staarten die zijn gebakken in o.a. tomatenpuree en kruiden. Heerlijk! Daarna volgt het hoofdgerecht, nog meer lobster en vis. Het rooster wordt midden op tafel geplaatst en daarna kunnen we aanvallen. Een beetje dom, maar we zijn borden en bestek vergeten, dus we eten lekker met de handen, direct van het rooster. Dit smaakt zoooo goed! De enorme brokken lobster zijn stevig en zoet en de vis is boterzacht!
Op zoek naar krokodillen
Na het eten verkennen we het eiland, kan meteen het eten een beetje zakken. Op zoek naar krokodillen en flamingo’s. Leon krijgt een paar laarzen te leen. Ik heb kleine voetjes en moet het doen met mijn slippers. Het wordt me afgeraden. Maar ik ben een beetje eigenwijs… De tocht klinkt zo veelbelovend dat ik niet wil achterblijven.
Dus trotseer ik de scherpe stekels en keiharde koraalpunten en volg als laatste Frieda en de mannen die met een stok en/of kapmes de krokodillen op afstand moeten houden.
We belanden bij een poel met brak water, maar zien helaas geen krokodillen en flamingo’s, ondanks de roep van onze Portugeese vriend, die duidelijk zin heeft in een confrontatie met een krokodil, hij lust ze rauw! Wij zijn stiekum blij dat de beestjes op gepaste afstand blijven en het bij een mooie natuur blijft! Via de rand van het meer lopen we terug naar het kamp. Ik zak met mijn voeten weg en het stinkende slib sijpelt tussen mijn tenen. Ugh. Ik glibber en glij alle kanten op en blijf regelmatig steken.
Mijn slippers overleven wonder boven wonder deze bizarre tocht! Hulde aan de schoenmakers van San Andres! In het kamp liggen dorstlessende kokosnoten op ons te wachten. Wat een gastvrijheid!