De ondieptes zijn goed te zien, maar slecht in te schatten qua diepte…

We gaan weer anker op. We varen naar buiten over de track waarmee we naar binnen gevaren zijn. Op een klein stukje hebben we weer 2 meter met koraalkoppen onder de kiel, daarna wordt het snel dieper. De eerste paar uur is er geen wind en motoren we op weg naar het eiland met de leuke naam Tintipan, een onderdeel van de eilandengroep San Bernardinos. De eilanden van Ben. Hoe toepasselijk!

De ankerplaats achter Isla Tintipan

Rond het middag uur steekt zoals gebruikelijk de wind op, gooien we het zeil uit en gaan we al zeilend verder. We hebben een heerlijke zeiltocht. Bij het langwerpige eiland Tintipan (3,9 km lang en 1,3 km breed) zijn twee goede ankerplaatsen. In de mangroven en aan de zuid/westkant van het eiland. We gaan niet in de mangroven liggen, daar word je nl. lek gestoken door de no-see-ums (kleine steekvliegjes die gewoon door je hor naar binnen komen). We pakken de ankerplaats aan de zuidkant van het eiland. De aanloop is makkelijk. Via de oostkant gaan we onderlangs naar de westkant en gooien ons anker op 9 meter diepte uit. Als we achteruit varen om het anker in te laten graven, schiet hij los. Later als ik het anker inspecteer blijken we het anker op een helling uitgegooid te hebben. Nu ligt het anker lekker ingegraven in het zand, onder aan de helling. Ik snorkel nog wat verder naar de mangroven bij de kant, maar er is op een mooie rode zeester na niet veel te zien. Dan maken we de rest van de kiel maar pokken vrij! Een berenklus! Maar het is nu nagenoeg schoon.

Ons uitzicht op Santa Cruz del Islote

Links van onze ankerplaats ligt het eilandje Islote, dat gaan we morgen bezoeken. Aan de noordkant van het eiland Tintipan staan een paar huizen op palen. Intrigerend. Het zijn de buitenhuizen van een rechter, advocaat en een bekende  Colombiaanse zanger, waarvan we de naam niet weten.

Casa en el Agua

Het vierde huis is een hostel, “Casa en el Agua” en wordt o.a. gerund door de Nederlandse Bram.

Happy Hour op Casa en el Agua

We drinken met de Bella Ciao, Sylfer en Cornelis een biertje bij hem. Het is een klein paradijsje op het water, met een solide houten constructie, zonne-energie en twee palmbladeren daken. Bram geeft enthousiast een rondleiding. Op de bovenverdieping hebben ze plaats voor 22 mensen (in privé ruimtes, stapelbedden of hangmatten met uitzicht op zee). Beneden is de leefruimte en kijk je overal uit op het water. Het is een bijzonder plekje, omgeven door prachtig blauw helder water van ongeveer een meter diep, waar je heerlijk kunt chillen ver weg van de bewoonde wereld. Voor het donker gaan we weer retour boot, zodat we de ondieptes goed kunnen zien & ontwijken.