Ok, we zijn veilig in de haven en liggen op de kant. De volgende hobbel die we moeten nemen is inklaren in Amerika. Dat op zich is niet zo’n probleem. Maar niet alle dienstdoende officieren zijn blij met mensen die uit Cuba komen, dat is in strijd met het embargo. Ook al is Obama nog niet zo lang geleden in Cuba geweest en zijn wij geen Amerikaanse staatsburger, het embargo is nog niet opgeheven en iedereen dient zich er aan te houden. Heb je ‘de verkeerde’ officer te pakken, dan willen ze nog wel eens een cruising permit voor een jasr weigeren. Het nadeel daarvan is dat we ons bij verplaatsing in elke haven bij de Custom & Border Patrol (CBP) op kantoor moeten melden. Gedoe dus. Een paar weken geleden ging het met een Nederlands zeilschip in Miami nog mis bij het inklaren, maar lukte het een ander Nederlands zeilschip probleemloos in Fort Lauderdale. Wij gaan het proberen in Key West. Fingers crossed!
Waar komen jullie vandaan?
We lopen naar het vliegveld. Daar maken we de meeste kans. Eenmaal aangekomen bij de CBP zit de deur op slot en hangt er een A-viertje op het raam met de mededeling dat ‘boaters’ zich moeten melden in de stad… Wij zijn een beetje eigenwijs en kloppen toch aan. Niemand. We gaan naar de buren. Een sherrif doet open. Hij weet de code van de deur bij de CBP en roept naar achteren “Yachties” …. De deur gaat open! “Where you from?” De gevreesde vraag wordt meteen gesteld door een boom van een vent met enorme brede schouders. “Holland”, ontduiken we de vraag. Hij lacht, yeah sure, maar waar kom je nu vandaan?! Cuba, piepen we. How long are you staying? Half a year. Ok. Hij geeft ons een papier om in te vullen en neemt onze paspoorten mee naar achteren.Totaal geen reactie op het woord Cuba. Zou het dan toch lukken? Een paar minuten later komt hij naar buiten. “This is your cruising permit and these are your paspoorts. Welcome in the United States” en hij geeft ons een hand. Verbaasd staan we nog geen half uur later weer buiten met alle benodigde papieren. Oef, dat was easy!
Waiting for the bus….
Op verkenning in Key West
We besluiten dat we de rest van de dag vakantie hebben. Vanaf morgen moet er gewerkt worden. Geen idee hoe lang het gaat duren en of we daarna nog een kans krijgen wat meer van het eiland te zien. We merken dat liften not done is. De auto’s stoppen gewoon niet. En als we het op een parkeer terrein vragen aan een stilstaande auto krijgen we voor het eerst deze reis een ‘nee’. Ok, even resetten.
Dan maar de bus naar Key West. Het is duidelijk vervoer voor arme sloebers, oudere en gehandicapte mensen. O ja en wij dan, toeristen zonder vervoer. De airco draait overuren en het is vreselijk koud. Omdat ze niet zo vaak lopen, zijn de bussen te volgen via een app op de telefoon. Dat is dan wel weer handig. Hoef je niet zo lang te wachten in de brandende zon.
Ok, de bus komt niet vaak maar deze app maakt het wel een stuk makkelijker!
Key West is het meest zuidelijke puntje van Amerika, ligt maar 90 mijl van Cuba, de Overseas Highway US1 komend vanuit Maine houdt hier op en het punt wordt aangegeven met een 0-mile marker. Daarnaast is Key West ook voor ons het begin van de Inter Coastal Waterway (ICW). Een waterweg die voornamelijk langs de kust binnendoor naar Norfolk loopt, 3000 Mijl (4800 km) vanuit de Gulf, via Key West, naar het Noorden. Een veilig alternatief voor de momenten dat het slecht weer is op zee. Het eerste stuk is voor ons wat lastig qua diepgang. Wij volgen voornamelijk de Atlantische ICW ergens vanaf Florida. Het stuk vanaf Key West is voor ons te ondiep.
We stappen uit in de hoofdstraat, Duval street. Een straat voor feestbeesten en shoppers. Het stikt er van de winkels, barretjes en happy hours. Prachtige houten huizen, voor Amerikaanse begrippen niet eens zo groot, maar grond is hier schaars.
We werpen een blik op de ankerplaats en dingydock.
Dat zijn serieuze prijzen!
En ik vermaak me prima met de creatieve teksten op borden…
Hilarisch!