This is FUN!!

Ik moet wat bekennen. We zijn nu al een aantal dagen in de Dominicaanse Republiek en is het tijd om wat op te biechten… Ok, daar gaat ie dan. Dit eiland stond niet bovenaan mijn verlanglijstje. Sterker nog, ik wilde er het liefste na de Bahama’s met een grote boog om heen varen. Waarom? Vanwege de slechte verhalen van medecruisers over lastige in- en uitklaarprocedures. Ben wilde er wel graag heen en door de ontmoeting met Audrey & Richard van de ‘Celebration’ in Fort Lauderdale begon mijn weerstand te wankelen. Zij waren zo enthousiast over hun recente bezoek aan Luperon in de DR. Helemaal geen lastige inklaarprocedures. “Er hangt gewoon een bord bij de douane met alle prijzen en daar houden ze zich aan” vertelt Audrey om mij te overtuigen. De inklaarprocedure is hierdoor zeer transparant. Zij waren rond de 150 dollar kwijt en de ambtenaren waren heel vriendelijk. “Jullie moeten er gewoon heen en als jullie gaan, ga dan zeker naar de 27 watervallen!” doet Richard er een schep bovenop. “De wat?” vragen wij. De 27 Saltos de Damajagua. Maar liefst ZEVEN-en-TWINTIG watervallen om van af te springen! Daar was het toverwoord! Geen twijfel meer. Ik was om.

At the top, from here it’s down, down, down…

All the way up!

Inmiddels liggen we in de Luperon, hebben de inklaarprocedure zonder problemen overleefd en rijden we op onze gehuurde 150 CC motor het vrijwel lege parkeerterrein bij de watervallen van Damajagua op. Het is nog vroeg en er komt vandaag geen cruiseschip in Puerto Plata. Dat betekent minder bezoekers. Hongerig staart een grote horde gidsen ons aan. “Helemaal naar boven?” vraagt de man achter de toonbank. Siiiii, we gaan all the way! “Moedig” zegt de man als hij ons de kaartjes overhandigd. We krijgen een zwemvest, helm en gids toegewezen, laten overbodige spullen achter in een locker en dan begint de grote klim naar boven. Ondertussen worden we lek geprikt door mosquitos, maar dat voelen we nauwelijks door de grote opwinding.

Na een klim van een half uur ligt de eerste waterval aan onze voeten! Kicken! Met knikkende knieën schuif ik voetje voor voetje naar de rand. Daar zet ik de camera aan. “One, two, three…” Ik spring… Er is geen weg meer terug… Een seconde zweef ik. Tussen rots en water. En dan land ik in het water tussen de kolkende golven. Ik ga kopje onder. Water, bubbels, geruis, het duurt even voor ik door mijn zwemvest weer naar boven drijf. Glimlachend en proestend kom ik boven. “Dit is gaaaaaaf” roep ik naar Ben, die een glimlach van oor

Ben gives the word floating a new meaning

tot oor heeft. Nog 26 te gaan! Joehoe, let the fun begin.

Floaten

De daaropvolgende uren klauteren, springen en drijven we. Dan worden we weer tussen grote rotsen door geperst. Soms met grof geweld. De bescherming is geen overbodige luxe. De rotsen zijn gelukkig niet scherp, alleen een beetje hard. Het decor is adembenemend. Sereen. Groen. Grote rotsblokken liggen als zwerfstenen in het water. Overhangende bladeren en lianen. Met daartussen de stroom water die ons meevoert naar beneden. Een magische tocht. Het is bijna niet uit te leggen. Dit moet je gewoon zelf meemaken! We stellen het geduld van onze gids aardig op proef. Hij doet dit werk al zo’n 25 jaar en heeft die watervallen wel gezien. Hij wil eigenlijk zo snel mogelijk naar beneden en pakt vooral de wandelpaden langs het water. Maar daar trappen wij niet in. Het zwemvest heeft een fantastisch drijfvermogen en het zou zonde zijn daar geen gebruik van te maken. Ben drijft voor mij in de zoveelste plas. Hij geeft een totaal nieuwe invulling aan het woord floaten. Ik drijf achter hem aan en laat de stroom mij voortduwen, terwijl ik geniet van de omgeving en rustig op mijn rug foto’s van het uitzicht maak. Aan het einde van de stroom knuffelen we een rots met een stroom door de zon verwarmd water. Wat een spektakel. Wij hebben geen haast. Tranquillo! Dit is genieten met een grote G!

“Verderop is het veel mooier” roept de gids in een tevergeefse poging, als we in de zoveelste plas langzaam voorbij drijven. Jaja, daar trappen we mooi niet in. Dat zeggen ze altijd en voor je het weet ben je veels te vroeg aan het einde. Dit kan ons niet lang genoeg duren. Dus we blijven floaten en duiken de volgende plas in…. Geen gids die ons weerhoudt, ook al staat ie aan het einde van de stroom een beetje duimen te draaien. Bij waterval twaalf begint het mooie stuk, waar de gids het over had. Hij stelt voor om een filmpje met mijn camera te maken terwijl wij springen en floaten tussen de rotsen. Dit stuk is inderdaad fantastisch en snel zwemmen we achter de man met mijn camera aan… Heeft hij nou toch een slimme manier gevonden om meer beweging in de groep te krijgen? Gauw neem ik de camera weer over. Na drie uur is de waterval experience ten einde. We klauteren nog een keer bij de laatste waterval naar boven voor een toegift en dan is het echt over. Dit was fun op hoog niveau!

Lunch bij Imbert

Op de terugweg naar de boot stoppen we in het plaatsje Imbert voor een welverdiende lunch bij Paulo. Door de vitrines heen zien we sappige stukken kip, rijst met bonen en een lasagna met de Guineo (banaan). Onze ogen zijn groter dan de maag. Het smaakt voortreffelijk en we krijgen het recept voor de bananenlasagna mee naar huis. Jummie!

Ik heb natuurlijk tig foto’s en filmpjes gemaakt (lang leve de onderwater-camera), maar het filmpje moet even wachten tot het internet wat sneller is… Lo siento!