We zitten achter de buschauffeur
Handkarren, paard en wagen, mototaxi’s (ja echt, je kunt mee achter op de brommer, ze hebben al een helm voor je mee!), koetsjes, ezels, scooters, brommers, fietsen, Segway, kleine gele taxi’s die rijden op gas en bussen, heel veel bussen. Groot en klein. Prachtig versierd. Het openbaar vervoer in Cartagena de Indias is een ware beleving, uiteraard met met gevaar voor eigen leven, dat dan weer wel. Wij pakken een bus naar de Terminal des Transportes, 8 km buiten de stad, om te informeren over busvervoer naar Bogota en Medellin.
We hebben geen idee welke bus we moeten hebben, of waaraan we de juiste kunnen herkennen. Op een druk kruispunt voor het fort de San Felippe proberen Ben en Frits een bus aan te houden en vragen of ze naar de Terminal gaan…. Geen van allen blijkt er te stoppen. Dan vragen ze het aan een man die ook op de bus de bus staat te wachten. Hij vertelt ons even geduld te hebben en wijst ons iets later de juiste bus aan. We stappen in en een bordje vertelt ons dat we 1700 pesos moeten betalen voor de rit. Dat is omgerekend nog geen 70 cent.
In de bus kijken we onze ogen uit. Voor de ramen hangen stoffen kwastjes, die je normaal aan gordijnen ziet. De buschauffeur zit op een plastic stoel, die door een soort lange plastic draad het zitvlak en de rug bekleed, hij kijkt tussen twee stroken folie (bescherming tegen zonlicht) door het voorraam en pakt blindelings wisselgeld in het houten kistje dat naast hem op een verhoging staat. Boven zijn hoofd hangt een bordje met de tekst “Trabaja con Seguridad, tu familia te esperu”… maar zijn manier van rijden spreekt een andere taal… Hij toetert bij elke scheet die hij laat, haalt andere bussen, auto’s, fietsers, kar & ezels en taxi’s met hoge snelheid in op de smalle en drukke vierbaansweg, scheert op nog geen 5 cm na vlak voor een bus langs om toch maar als eerste op de volgende stopplaats waar mensen staan te wachten te zijn, verwisselt meerdere malen van baan en drukt de bus er gewoon tussen. Wij houden angstvallig onze ledematen binnen de raampjes, uit angst ze te verliezen…
Ondertussen staat bij de deur een propper om mensen naar binnen te lokken en we hebben later ook versies gehad met twee proppers. Tijdens de rit hangen ze half buiten de bus en schreeuwen naar iedereen op straat om ze naar binnen te lokken. De concurrentie is moordend. Het is een drukte van jewelste en een wonder dat er geen ongelukken gebeuren. We komen uiteindelijk veilig aan op de Terminal de Transportes en ook weer terug.
Voor voetgangers is al dit verkeer ook een uitdaging. Er zijn wel zebrapaden, maar ze stoppen niet!! Ze houden er zelfs flink de vaart in. Dus wij pakken meestal een momentje en rennen dan de straat over. Of we vragen een vriendelijke politieagent (die overal door de stad verspreid staan) ons te helpen. Hij stapt meteen de straat op en houdt al het verkeer tegen tot wij veilig aan de overkant zijn. Wat een mooie service!