De zwarte Christus omgeven door paarse flikkerlichtjes
Hoe het ooit begon is niet met zekerheid te zeggen. Het verhaal gaat dat ergens in 1600 in heel Panama de pest heerste. Totdat er aan de kust van Portobelo een zwart Christusbeeld aan spoelde. De pest was in deze stad op slag verdwenen. Al snel verspreide het nieuws zich rond dit mirakel door heel Panama en het bedevaartsoort en de eerste pelgrims werden geboren. Nu is het grote feest van de zwarte christus op 21 oktober. Ze beginnen een week van te voren met opbouwen van mega veel eet-en drinktentjes en ondertussen zijn ze ook aan het feesten. Het is Balboa en Atlas (lokaal bier) tentjes zo ver je kunt kijken.
San Felipe kerk
Vanmorgen liep hij nog… de bus
Samen met de Sylfer crew willen we dit van dichtbij bekijken. Maar de bus van 13.00 uur komt niet… Op een paar verdwaalde auto’s die bommetjevol zitten na komt er niets voorbij… Het is allang een uur geweest als we besluiten te gaan lopen. We hebben bijna onze eigen pelgrimstocht,mals er halverwege een auto stopt. Hij wil ons tegen een kleine vergoeding wel afzetten in Portobelo. Goed geregeld. Even verder op gaan er nog een paar mensen in de achterbak. Al snel blijkt dat we nog een flink stuk door berg en dal hadden moeten lopen, dus we prijzen ons gelukkig met deze auto!
Vlak voor Portobelo zet hij ons af. Even verderop is de enige weg langs de kust afgezet door de Policia Nacional. Ze controleren veel. En het DJJ logo achter op hun hesje vertelt dat ze vooral op zoek zijn naar zware criminelen. Toen wij laatst met de bus uit Sabanitas kwamen zijn de meeste mannen, inclusief Ben gecontroleerd op hun ID. De politieagent gaf het ID nummer door met zijn VHF, aan de andere kant werd gecontroleerd en na een ‘Si’ ging hij verder naar de volgende. Een stel zonder ID werd uit de bus gehaald. We verdenken de politie er van dat zij stiekem de bedenkers zijn van dit feest. De Black Christ is namelijk de bescherm heilige van de criminelen en laten die nou vooral boete komen doen … een mooi momentje om ze in de boeien te slaan!
In het kleine stadje is het gezellig druk. Rond de kerk ziet het zwart van de mensen. De zwarte christus is uit zijn gouden altaar links in de kerk gehaald en staat nu prominent in het midden op een draagbaar met plastic bloemetjes, omgeven door vrolijk flikkerende paarse lichtjes. Op de achtergrond wordt live gezongen.
De laatste mijl…
Voor de San Felipe kerk op de hoofdweg komen de pelgrims, ook wel Nazareno genoemd, aangelopen of beter aan gekropen…. Terwijl de toeschouwers hun plaats innemen bij een van de vele Atlas of Balboa tentjes zijn er een aantal personen die om een of andere reden boete moeten doen of hun devotie aan de zwarte christus willen tonen. Ze hijsen zich in een paarse jurk (het is me nu ook duidelijk waarom de kleur morado wordt geleerd op de lagere school!) en gaan lopend naar Portobelo. Soms vanaf Colon, soms vanaf Sabanitas (nog steeds 38 km) en gezien de nog vrijwel witte sokken, zitten er ook een paar tussen die alleen voor ‘de laatste mijl of fame’ gaan.
De laatste mijl gaan ze namelijk op hun knieën. Ze slepen zich voort naar de kerk, kruipend, rollend van links naar rechts over de grond of schuifelend over de billen. Voor ze loopt iemand te zwaaien met een plastic replica van de kerk van Portobelo, gevuld met het zwarte Christusbeeld en allerlei relikwieën. Naast ze druppelt iemand heet kaarsenvet over hun rug. “Te gusto” vraagt Ben “Siiiii” roept hij zichtbaar genietend…
Bij de ingang van de kerk filmt de nationale TV alle devote volgelingen en boetedoeners. De kerkgangers gooien er nog een schepje theater boven op. Met een zielige ik-kan-niet-meer uitdrukking, slepen ze zich de laatste meters voort. De vaak lange haren geplakt aan hun hoofd. En dan storten ze neer en laten zich op hun rug vallen. Zo blijven ze een tijdje liggen. Moeten ze bij komen? Of willen ze de TV, en alle andere camera’s de kans geven hun goed op de gevoelige plaat vast te leggen? Anyway, ze nemen de tijd op de laatste mijl.
Slapen voor, of na het feest?
Tegen het einde van de middag gaan we terug naar de boot. We willen voor het donker weer aan boord zijn en weten nog niet of een bus of taxi gaat lukken. Jammer genoeg kunnen we de optocht van 20.00 uur niet zien. Het schijnt ook een leuk spektakel te zijn. De zwarte christus wordt dan de kerk uit gedragen en mag voor middernacht niet terug keren. Met drie kleine stapjes naar voren en twee kleine stapjes terug wordt hij het hele dorp door gedragen.
Er rijden nog steeds geen bussen. Gelukkig komt er net een taxi aanrijden voor een lokaal meisje en we vragen of we mee mogen rijden. Dat mag. Met z’n vieren proppen we ons op de achterbank. Blij dat we rijden en niet hoeven te lopen! Langs de weg zien we de bussen geparkeerd staan. In of zelfs achter de bussen liggen mensen te slapen. Waarschijnlijk wachten ze op de optocht van 20.00 uur. We zullen het niet weten.