Uitzicht op de ankerplek

Vanuit Sapzurro kunnen we gewoon naar Panama -het volgende land- wandelen. Met een kopie van ons paspoort op zak volgen we de bordjes met daarop “La Miel” vanuit het stadje. Onder aan de heuvel staat nog een laatste bordje met “La Miel” en dan begint de klim van 270-something treden naar boven. We hebben ze niet allemaal geteld, maar het waren er veel en het was steil. Een kuitenbijtertje. En er staat geen wind aan deze kant van de berg.

En dan ineens op 75 meter hoogte zitten we op de top van de berg. Er staat een bord met ‘Welkom in Sapzurro’.

Welkom in Panama!

Twee stappen er tegen over staat een ander bord met ‘Welkom in Panama’! Ertussen zit onder een afdakje achter een paar zandzakken een man van het Panamese leger. Voor hem ligt een walkie talkie, mobieltje (met muziek) en een transistorradiootje. Op zijn schoot ligt een behoorlijk groot geweer. Ik heb het gevoel dat we terug gaan in de tijd. Deze man past zo in het decor van een openlucht museum over de tweede wereld oorlog. Maar in dit geval is het de Panamese grenspost! Hij wil ons paspoort zien. We geven hem ons kopie. “No, originale”. Ehhh ja, die hebben we niet bij ons, die ligt beneden op de boot. Ze hebben ons verteld nooit je originele paspoort mee te nemen. Maar deze man wil niet wijken. Origineel paspoort en anders mag je niet door. Dit maakt ons wel nieuwsgieriger naar de andere kant.

De grensovergang tussen Colombia en Panama

Tja, een patstelling dus. We hebben geen origineel bij ons. Dat gisteren een ander Nederlands stel met een kopie mocht doorlopen maakt hem niets uit. Andere groep, andere mensen, andere regels… Mmmm. Hij lijkt niet op andere gedachten te brengen. Maar na vijf minuten en een paar keer nee, slaat hij om. “De volgende keer moeten jullie wel het origineel meenemen”. Si señor! (alsof we elke dag de grens over willen…). Hij schrijft onze gegevens in een schrift en zegt er nog eens bij dat we vandaag wel terug moeten komen! En dat laatste is zeer grappig, als we beseffen dat er in La Miel niet veel is. Het is kleiner dan Sapzurro. De enige weg er naar toe over het land is dus de weg die wij net hebben gelopen. De rest gaat over het water. Het dorpje en de vrijwel allemaal houten huizen zien er iets armoediger uit. In ieder geval minder onderhouden. De mensen hebben hier niet veel. Langs het strand zitten een paar kleine strandtentjes. Helaas allemaal dicht. En dan zit er ineens een megagrote airco gekoelde winkel aan het einde van het strand. Althans megagroot voor deze regio dan! Ze verkopen er van alles maar voornamelijk (sterke) drank, tegen lage prijzen!

De Panameese vlag in het gras

Op het strand ligt een grote groep mensen te slapen. Het zijn Cubanen. Net hier gestand. Ze willen via het land naar Amerika. Bizar. Dit lijkt ons een hele omweg. Buiten de kleren die ze aan hebben, hebben ze niets. Maar ze zijn vrolijk en komen blij over. We hopen maar dat het lukt en ze vinden wat ze zoeken.

Als we dezelfde weg weer terug lopen naar Sapzurro passeren we een man met een grote zware ton op zijn schouder. Later passeren er nog een paar mannen met ‘vracht’. Alles gaat dus te voet naar La Miel. Wij hebben al moeite met een rugzak met een fles water!