We trappen de dag af met een wandeling langs de Jan Thiel Lagune naar het zeeaquarium. We zijn een beetje laat en het begint al warm te worden, maar we zetten door. Je loopt van de Caracasbaai zo naar het begin van het pad. Ik trek de app ‘Trails’ op mijn iPhone weer eens onder het stof vandaan en de wandelpaden staan er zo waar op. Ik download het kaartje zodat we back up hebben. Het pad wordt namelijk ook aangegeven met blauw/groen gespoten stenen. Het is een prachtige en gevarieerde tocht. We lopen eerst links langs een meer met open velden. Gevolgd door een pad tussen de cactussen en later zelfs bomen. De wind en de zon hebben we in de rug. Het is wel bloedje heet, want er staat niet al te veel wind. Onderweg spotten we een roofvogel,, een troepiaal boven op een cactus, een eenzame flamingo in het meer en de lizards zien we niet echt maar we horen ze wegschieten tussen de bladeren. In de bomen is de stam bezaaid met witte slakjes, apart om te zien. Ik heb nog wat schelpjes verzameld maar die ben ik tijdens het concert van Prince verloren. Dus we moeten nog even terug.
De tocht is 4 km lang. En als we een tip mogen geven; neem voldoende water, een verrekijker, zonnebrand en zonnehoed mee.
Aan het einde van het pad komen we uit bij het Lions Dive Resort en laten deze nu een heerlijk zwembad te hebben. We hebben een frisse duik genomen en daarna een koude douche om lekker even af te koelen en schoon te spoelen. Daarna hebben we wat gedronken en gegeten bij Hemingway. Dat hadden we wel verdiend.
We waren zo lekker aan de wandel dat we besloten verder door te lopen naar Willemstad. Een soort crusade naar Prince zeg maar. We hoopten toch nog iemand tegen het lijf te lopen die zijn of haar kaartjes kwijt wilde. Onderweg zijn we nog een keer gestopt bij een resort waar we wederom een duik hebben genomen en een gratis pilsje hebben gedronken aan de bar in het zwembad (het bleek all-in resort te zijn). En even later lopen we nog langs een soort monument op de plek waar Wiels in mei doodschoten is. Bizar.
Miles Jazz Café
Aangekomen in Willemstad lopen we tegen het Miles Jazz Café aan. Hier hebben ze afgelopen week een uitzending van Paradise FM uitgezonden, met een paar optredens van muzikanten die spelen op de North Sea Jazz. Daar liepen we Coen tegen het lijf en van hem konden we een kaartje overnemen. Het zag er even naar uit dat de tweede persoon gratis mee naar binnen kon, want Coen is journalist, maar even later bleek dat toch niet te lukken. Dus we zijn doorgegaan naar het jazz festival terrein bij het WTC. Daar konden we een tweede kaartje op de zwarte markt kopen. OMG… knijp me in mijn arm, we gaan Prince zien!
Optreden van Prince & de New Power Generation was weergaloos
Wow, we hebben er een hoogtepunt bij! Wat een show. Geen frutsels, lichtshows of video beelden. Gewoon hele goede zang, goede muziek van een megaband met alleen al 12 blazers en 3 zangeressen en een enthousiasme & power waar je u tegen zegt. Wat een energie! Dit is muziek maken met een grote M! De muziek was funcky met hier en daar een Jazzy toon, het swingde als een gek en de vertaling van Purple Rain was prachtig. Wat kan die man goed zingen. Hij heeft een enorm bereik met zijn ‘gewone’ stem en dan komt daar ook nog eens de kopstem boven op.
Ik vroeg me in het begin wel even af wat er anders aan Prince was. Hij ging nog steeds apart gekleed (had o.a. een broek met een witte en een zwarte pijp aan), hij was even klein, slank en bewegelijk. Het bleek zijn haar te zijn! Dit is getransformeerd naar een afro kapsel. Maar het optreden was onze kruistocht meer dan waard, we kunnen maar tot een conclusie komen: Prince rocks! Daarnaast waren we ook onder de indruk van zangeres Shelby J, wat een strot, een echte power-vrouw (en die benen). De aanvulling & The New Power Generation is terecht.
You’ve got excactly 15 secods to get back to the dancefloor
Prince had het duidelijk ook naar zijn zin op het podium. Hij bleef maar toegiften geven en op het laatst kwamen alle hits uit de oude doos voor de old skool nog eens voor bij. Uiteindelijk heeft hij zo’n 2,5 uur gespeeld. Een uur langer dan de bedoeling was en dat vonden wij helemaal niet erg. Wij renden graag weer terug als we het publiek weer hoorde joelen bij de eerste tonen van een nieuwe toegift! Bij de laatste toegift hoorde we, terwijl Ben voor de zoveelste keer een poging deed een biertje te bestellen, in een keer… Seriously?! Laat dat biertje maar zitten en we renden voor de zesde keer terug naar de dancefloor!
De volgende dag lees ik op het internet een aantal recensies van Prince in Nederland (Paradiso) en ik mag blij zijn dat ik mijn iPhone nog heb of niet het festival terrein ben afgezet 😉 Tjongejonge, ik wist niet dat ze zo streng waren. Van te voren werd wel verzocht geen foto’s en filmpjes te maken, maar ja als zelfs de politie en beveiliging staan te filmen, dan laten wij een souvenirtje voor thuis toch niet aan ons voorbij gaan!
Wat vetcool dat jullie daar Prince hebben gezien! Die man heeft de beste live shows die ik ooit heb gezien. Prince rulezzz! Nog steeds dus. Enjoy Curacao 🙂
Heeee Gaby, daar sluiten we ons he-le-maal bij aan. Wat een concert! We genieten nog even na.