Categorie archief: Colombia

Hike van Sapzurro naar Capurgana

Geplaatst door door
Reageer

 

 

Colombia

Bienvenidos a Sapzurro

We blijven voorlopig even liggen. Verder op zee (ter hoogte van Cartagena en daarboven) waait het erg hard en daardoor zijn de golven ook hoger dan normaal. Naar de San Blas eilanden varen we aan lager wal en willen we liever iets rustiger weer hebben. Dus we blijven zeker een klein weekje liggen, totdat de golfhoogte iets afneemt.

 

Colombia

Hike naar Capurgana

Gelukkig is hier genoeg te doen. Vanuit Sapzurro kunnen we een aantal wandelingen maken.  Vandaag gaan we samen met de Sylfer en Cornelis naar het iets grotere buurdorpje Capurgana. Het ligt een baai verder de baai Golf van Urbana in. We leggen de dinghy achter de boot op het zandstrand vast aan een palmboom. Het zandpad naar Capurgana loop vlak langs het strand. We stappen door een geïmproviseerd hek en hoeven alleen nog maar het pad naar links te volgen. De tocht duurt ongeveer een uur, maar wij doen er door alle stops en mooie uitzichten veel langer over. Tranquillo, we hebben de tijd!  Eerst maar naar boven. Een beste klim. Gelukkig is er veel afleiding.

Colombia

Uitzicht op de ankerplaats

Eenmaal boven worden we getrakteerd op een geweldig uitzicht op de baai waar de Blabberboot ligt. Iets verder de berg over, kijken we uit op de baai van Capurgana. De tocht gaat nu alleen nog naar beneden.

ColombiaOnderweg passeren we palmbomen, bananenbomen,  dikke vette spinnen met groen lijf en gestreepte poten in een zeer ‘taai’ spinnenweb…. Brrr, kijken kijken, niet aankomen. 

ColombiaAan het einde steken een klein riviertje over, het regent in deze tijd haast niet dus het is een klein miezerig stroompje, en we lopen we langzaam het kleine dorpje binnen. Links en rechts staan keurige betonnen huisjes met hekwerkjes. Alle deuren staan open. Bij het eerste het beste winkeltje kopen we wat te drinken. Ze weet niet precies wat ze heeft en opent de koelkast zodat we mee kunnen kijken. Uiteindelijk heeft ze van alles maar eentje en drinken we allemaal wat anders. Terwijl we op de hoek gaan zitten en genieten van de koude frisdrank kijken we om ons heen. De wegen zijn zandpaadjes. Boven ons hangt een spandoek met Feliz Navidad! Het is ‘druk’ op deze hoek. De meeste mensen verplaatsen zich voornamelijk te voet met een paraplu tegen de zon, maar er komt ook een paard, ezel & kar, brommer, fietser, zelfgemaakte rolstoel en bakfiets voorbij.

Colombia

Straatbeeld in Capurgana

We lopen verder richting het centrum. Passeren een voetbalveld, airstip (midden in het dorp!!), een goede bakker (met heerlijke broodjes!!) en kruidenier waar we tomaten en gekookte bietjes kopen. Ja echt, gekookte bietjes!!! Lekker, dat is lang geleden. Nog dichter bij het centrum veranderen de zandpadjes in kinderkopjes en betonnen platen. Het wordt hier ook meer toeristisch met diverse hostels (het is een backpackers city), souvenirwinkeltjes, restaurantjes en barretjes. Aan de waterkant pakken we een lancha rapida (snelle motorboot) terug naar Sapzurro. Terwijl we staan te wachten op de pier zien we de lancha’s ploeteren door de hoge golven en vertellen ze ons dat er net nog een lancha in de golven was omgeslagen… Slik, daar gaan wij ook doorheen… Iedereen die aan wal stapt is kletsnat! Het ziet er naar uit dat we NIET droog gaan over komen. Heeft iemand een vuilniszak? Bij de winkels vragen ze inmiddels grof geld. Gelukkig doneren een paar Amerikanen, die net zijn aangekomen, hun oude zak aan ons en kunnen we onze spullen opbergen en beschermen tegen opspattend water.

De one way naar Sapzurro kost 7000 pesos. Afdingen lukt voor geen meter. Ze zijn niet te vermurwen. Ook niet voor een groepsdeal. Tja, niet geschoten… Onze snelle lancha met ongeveer 5 bankjes waar 3 personen naast elkaar kunnen zitten arriveert. Wat zou de meest droge plek zijn? We krijgen niet veel tijd om na te denken. De boot hobbelt tegen de kade en we moeten snel voor in instappen. Hup, natte zwemvesten om. We krijgen nog een ingeving en stoppen op het laatste moment onze schoenen en Ben zijn shirt nog in de vuilniszak. Voor we het weten geeft El Capitaino gas en knallen we met 40 pk dwars door de branding langs de kust naar Sapzurro! Wow. Zout water spat links & rechts omhoog. Niet veel later zijn we van boven tot onder zeiknat! Het is een dolle rit. Je zou hier eigenlijk voor betaald moeten krijgen! Omdat de boot lang en smal is klappen we op de golven. Ik kom zelfs los van de zitbank en houd me krampachtig vast aan de zitbank voor ons. Later probeer ik zelfs de klappen van de golven op te vangen door omhoog te gaan en mee te geven. Een rodeorit op een mechanische stier is er niets bij!

Uiteindelijk duurt het maar 12 minuten. Wat een maffe rit. Maar stiekem ook wel kicken! We leggen aan bij de pier van Sapzurro. Als we achterom kijken zien we dat iedereen even nat is geworden. Er zijn geen droge plekken in de lancha! Aan het einde van de pier staat gelukkig een kraan (dit had al een waarschuwing moeten zijn!), daar kunnen we het zoute water afspoelen. Alle spullen zijn droog gebleven. De vuilniszakken hebben hun werk gedaan. We hebben wel een biertje verdiend!

Steeds verder van de bewoonde wereld, Sapzurro, Colombia

Geplaatst door door
Reageer

ColombiaWe bouwen het langzaam af… Elke mijl verder van Cartagena de Indias, is een mijl verder van de bewoonde wereld. Het is bijzonder om mee te maken. Als we voor anker liggen horen we de golven weer kabbelen langs de boot. Vogels fluiten. En af en toe balkt een ezel op de kant. Verder is het er gewoon stil… Relaxed. Laid back. Tranquillo… en nog veel meer superlatieven …

De autoweg wordt een zandpaadje
We schudden als eerste het (snel)verkeer van ons af. Auto’s zijn er op de eilanden gewoonweg niet. Men verplaatst zich vooral met de benenwagen, ezeltjes over zandpaadjes of snelle lancha’s over het water. Lucht vervuiling is passé.  De eilanden hebben zelf een zoet water bron. Als deze op Rosario droog valt, omdat het te weinig regent, kunnen ze water halen met een lancha in Cartagena. Op Isla Santa Cruz de Islote brengt een boot van de marine elke week water (en ze halen meteen het afval van het eiland op). Op Isla Fuerte hebben ze drie waterbronnen en gaan ze er scheutig mee om, dus ze lijken genoeg te hebben. Zonne-energie is in opkomst en het gaat uiteindelijk de generator vervangen op het eiland Islote en Fuerte. Free wifi en internet hebben we allang niet meer. Gelukkig staat er nog wat te goed op onze Colombiaanse GSM Claro kaart. Op Rosario hebben we nog prima ontvangst. Op Tintipan hijsen we voor het eerst de GSM gehuld in een plastic zakje de mast in om een netwerkje op te pikken. Het lukt ons dan net om het krantje binnen te halen en te whats’appen. Dit ritueel herhalen we op Isla Fuerte. Facebook en mail ophalen kan pas weer in Panama.

In Sapzurro is het niet anders
We liggen voor anker in een prachtige baai, omgeven door groene bergen met mega hoge bomen en stranden vol bananen- en palmbomen. de waterval Diana is opgedroogd. Er valt momenteel geen regen. Er loopt alleen een zandpad naar het slaperige dorpje met een paar kleine hostels. Met de auto kun je er niet komen, dus die zijn er ook niet. De centrale plek waar alles gebeurd is onder de amandelboom aan de waterkant bij de pier, de kerk en het restaurant van Dona Trini (waar je lekker vis kunt eten). Iedereen is even aardig. Zelfs nieuwsgierig. Ze vinden het prachtig als je probeert Spaans te spreken. Het is grappig om te zien hoe makkelijk we een gesprek kunnen voeren als we vertellen dat we uit Nederland komen. Colombiaanse mannen zijn nl. gek op voetbal. Ze kennen alle Nederlandse spelers. Maar ze bewonderen vooral Arjen Robben, die Holandese muy rapido! En wij hebben een leuk gesprek, dankzij Arjen! In Sapzurro is het definitief gebeurd met vrije wifi netwerkjes. We hebben alleen nog het te goed op onze Claro kaart en de 80% is al ruimschoots overschreden. Het is nog een kwestie van tijd… de digitale wereld vervaagd langzaam…

Pannenkoeken from scratch
Verder weg van de bewoonde wereld betekent ook geen kant & klaar pannenkoekenbeslag meer. Amerikanen hebben er een prachtige uitdrukking voor; Cooking from scratch. Ik heb vandaag zelf pannenkoekenbeslag gemaakt. Ja ok, ik weet het, het is te zot voor woorden. Maar in Nederland was ik altijd van het gemak en koos ik voor de kant & klare pakken van Koopmans. Lekker makkelijk, geen eieren en melk nodig. Alleen maar een beetje water er bij en klaar was mijn beslag. Deze wereld van luxe is voor even voorbij. Hier is geen kant & klaar beslag te krijgen en zal ik het zelf moeten maken als we pannenkoeken willen eten. Dus in Cartagena nog gegoogled op een recept en vandaag voor het eerst uitgeprobeerd. Eigenlijk is het heel simpel. Het recept:
– 500 gr Bloem
– 4 eieren
– 1 liter melk
– snufje Zout
En daar heb ik nog geraspte kokos aan toegevoegd. Het werden heerlijke tropische pannenkoeken!

Colombia

Even een rondzwervend vat zekeren…

Losgeslagen ton
Maar in deze wereld ver van zijn ook kleine bedreigingen… zoals een grote losgeslagen roestige ijzeren ton. Hij kwam zo maar ineene onze ankerplaats onveilig maken en dreef tussen de verschillende zeiljachten door. Inmiddels is hij naar de kant gedreven en rolt de kust op en neer, boven op de ankerlijn van de Sylfer. Gerard en Ben zijn in de dinghy gestapt en hebben de ton verder de kant opgesleept en vastgeboden aan een omgevallen palmboom op het strand. Mooi he, die kleine problemen in het paradijs, ver van de bewoonde wereld. We love it!

Op weg naar Darien Gap, Sapzurro, Colombia

Geplaatst door door
Reageer
Colombia

We lopen de baai van Sapzurro binnen

Wat klinkt dat mooi hè? Het zou zo maar de titel van een boek kunnen zijn! De Darien Gap is het stukje onherbergzame jungle tussen Colombia en Panama. De Noordelijke Pan American Highway houdt ergens in de jungle tussen deze twee landen op. Iedereen die van Midden- naar Zuid-Amerika wil (of anders om) moet een boot of vliegtuig pakken. Er zijn geen wegen door de jungle. Hooguit een paar wandelpaadjes, waar je gemakkelijk kunt verdwalen of de Guerilla en/of drugs smokkelaars tegen kunt komen.

Gelukkig hebben wij hier geen last van. Wij gaan naar het plaatsje Sapzurro, in het begin van de Golfo de Uraba baai, aan de voet van de Darien Gap. Het is een tocht van 80 mijl, dus we varen een nachtje door, zodat we ’s morgens met licht aankomen en goed zicht hebben als we de ankerplaats binnen lopen. Warm eten doen we rond de middag. Om 16.00 gaat het anker op en verlaten we Isla Fuerte. Er staat een lekker windje tussen de 10 en 15 knopen en we rollen de Genua en het voorzeil volledig uit. We gaan als de brandweer en lopen gemiddeld 6 knopen, met uitschieters boven de 7 en 8 knopen. De wind komt schuin van achteren. We moeten oppassen dat we niet te hard zeilen en met donker bij Sapzurro aankomen!

Tegen de avond gaan we over op ons wachtsysteem van 3 uur op 3 uur af. Het is een heldere nacht met veel sterren. De maan is laat en komt pas rond half 11 op. We lopen iets naar het noord westen, omdat de wind vannacht meer naar het westen gaat draaien hopen we op deze manier te kunnen blijven zeilen tot Sapzurro. Er vliegen een paar vliegende vissen aan dek, eentje belandt zelfs in de kuip! Ik ruik vis als ik de wacht van Ben overneem. Verder gebeurt er niet veel. Het is gewoon een machtig mooie zeiltocht.

Voor de kust van Sapzurro

’s Morgens bij het eerste licht zien we de contouren van de groene bergen rond Sapzurro. We zitten nog een paar mijl uit de kust en het water verkleurt van donker naar lichtblauw. Het blijft echter 40 meter diep. Het waait inmiddels flink, rond de 22 knopen. Het is nog vroeg en heiig, maar we zien wel de indrukwekkende brekers op de kliffen aan stuurboord en bakboord zijde van de baai. Wow! We zetten ons schrap. Starten de motor en halen de zeilen binnen. De Navionics kaarten laten ons hier volledig in de steek en we kunnen ze absoluut niet gebruiken voor de aanloop. Uit de digitale versie van de ‘Cruising Guide to Colombia’ (uitgegeven door de Oceanische & Hydrografische dienst van Colombia, de kaarten worden bij gehouden op www.rioh.org.com) halen we twee waypoints:

  • Voor de aanloop: N 08.39.666 / W 77.21.333
  • Achter in de baai: N 8.39.500 / W 77.21.800

(Voor de zeilers: niet schrikken als je de Navionics kaarten laat meelopen, de waypoints lopen tussen de brekers door, een halve mijl over het land naar de ankerplaats).

De aanloop is spannend, gelukkig kloppen de waypoints perfect. Daarna varen we tussen de groene en rode boei door naar de ankerplaats. Er liggen 6 boten. De Sylfer is ons voor gegaan (in het donker!) en ligt inmiddels te dobberen achter zijn anker. Wij volgen snel. Er staat een behoorlijke swell en deze zorgt er voor dat we behoorlijk liggen te rollen. Dus we brengen een hekanker uit, die moet voorkomen dat we dwars op de golven komen te liggen.

Colombia

Pelikanen op onze preekstoel, met de branding op de achtergrond

Als we liggen komt er meteen een mannetje naar ons toe in een snelle lancha. Hij parkeert de boot een beetje onbenullig naast onze boot (houden we niet zo van). Hij komt geld innen voor het dorp. 15 dollar of 30.000 COP. Voor het aan land gaan, dumpen van ons afval en onbeperkt gebruik van drinkwater. We zijn nu te moe. Manana komen we betalen in het dorp. Acuerdo en hij vaart naar de volgende boot om geld te innen. Wij gaan plat… Ff bijkomen van een geweldige zeiltocht!

Isla Fuerte, een tropische verrassing

Geplaatst door door
Reageer
Colombia

Puerto Limon

We hebben nog internet! Het is ongelofelijk, maar door Ben’s mobiel in de mast te hijsen, pikken we nog net een netwerkje op en kunnen we het krantje en what’s app binnen halen. De wind is er helemaal uit. We liggen nog steeds te schommelen, maar het water wordt wel wat rustiger. Links & rechts om het eiland zien we behoorlijke brekers. In het midden zien we een soort strandje, een aantal smalle boten en iets dat op een plaatsje lijkt. Daar gaan we heen met taxibedrijf ‘Sylfer & Co’ om het eiland te verkennen. De landing gaat ondanks de flinke golven voor het strandje vrij soepel en we komen wonder boven wonder allemaal droog aan de kant!

Colombia

Mooie huizen op het eiland

We blijken geland in Puerto Limon. Aan het strandje ligt meteen een straatje van betonnen platen. De mensen zeggen ons allemaal vrolijk gedag. Sommige zijn nieuwsgierig en willen weten waar we vandaan komen. Op straat komt een man aanzetten op zijn ezel. Er loopt een vrouw voorbij die schijven watermeloen verkoopt uit een bak die ze op haar hoofd draagt. We gaan een paar stappen terug in de tijd! We volgen het pad verder langs de verschillende winkeltjes richting het strand. Het is een bijzonder eilandje. Er staan diverse huizen van steen, beton, maar ook van hout of bamboe en een dak van palm bladeren.

Colombia

Wie kijkt naar wie?

Om alle huizen staat een hek met keurig aangeharkte tuintjes. Waarschijnlijk om de beesten buiten te houden. De kippen, hanen en varkens lopen hier ook los.

Colombia

Bijna klaar!

We passeren een plantage met zonnepanelen. Om de zon optimaal te benutten staan de zonnepanelen van elk 250 watt op met de zon meedraaiende plateaus. In een bijgebouwtje staan ontzettend veel doorzichtige accu’s. Een dame vertelt dat alles in aanbouw is. In juni moet alles klaar zijn en wordt het dorp voortaan 24 uur per dag voorzien van energie!

Colombia

De waterbron

Al snel passeren we een andere basis behoefte: de waterput. Ze hebben er 3 op het eiland.

Colombia

De ezeltjes worden vol geladen met bronwater

Mensen komen hier met hun ezeltjes en jerrycans water halen. We kijken mee over hun schouder en proeven het aangeboden water. Het zoete water smaakt goed. We lopen verder langs het strand, waar vrij grote luxe (privé?) huizen staan, het hek is van gevlochten palmbladeren en aan het strand hebben ze een BBQ met uitzicht op het water. Alles ziet er prachtig, maar ook een beetje verlaten uit. We hebben hier wel een waanzinnig mooi uitzicht op onze ankerplaats.

Un regalo
Het lokale vervoer op het eilandje is een ezel. Op een van de vele zandpaadjes komen we een man tegen met zijn ezeltje. Hij heeft net water gehaald. Links en rechts staan jerrycans, boven op de rug van de ezel rollen twee rijpe papaja’s. Ben loopt het water in de mond en spontaan vraagt hij of ze te koop zijn. De man holt naar zijn ezeltje, pakt de grootste papaja en biedt Ben deze aan. “Un regalo!” Een gift (weer een nieuw Spaans woord geleerd). We kunnen het niet over ons hart verkrijgen en geven hem toch wat geld voor deze overheerlijke gift!

Colombia

De vrij nieuwe bieb!

Via de bananen plantages lopen we weer terug naar het dorpje, langs een vrij nieuwe bibliotheek. Helaas is deze gesloten en kunnen we niet binnen kijken. Onderweg staan ook nog twee reusachtige bomen, onder een van deze bomen staan ook weer vechthanen vastgebonden. De tekst op de boom begrijpen we niet helemaal, maar zouden dit de “wandelende bomen”, een bijzonderheid van het eiland, zijn? Geen idee, maar ze zien er indrukwekkend uit voor zo’n klein eilandje.

Colombia

Mega bomen op een klein eilandje

We lopen nog langs een groep mensen die het einde van de werkdag vieren. Eentje spreekt Engels en de rest van de groep is reuze onder de indruk dat wij hem begrijpen en nog antwoord terug geven ook. Elke keer als hij wat zegt begint de groep te klappen, zo trots zijn ze op deze man. Prachtig om te zien!

ColombiaIsla Fuerte is een bijzonder leuk eilandje met zijn vriendelijke bewoners, diverse wandelpaden en het is niet zo toeristisch als Isla Rosario. Het ligt ook wat verder van de bewoonde wereld. De meeste mensen komen vanaf Tulo met een lancha. Na de heerlijke wandeling keren we terug naar de boot. We hadden deze tropische verrassing niet willen missen!

Een geweldige zeiltocht naar Isla Fuerte

Geplaatst door door
Reageer
Colombia

Puntos Turisticos

We vertrekken om 9 uur richting alweer het laatste eilandje voor de Colombiaanse kust, Isla Fuerte. Er staat een klein briesje maar niet voldoende om te zeilen. We motoren ongeveer 1,5 uur langs ondieptes, daarna zijn we langs het rif en gaat de diepte naar 40 meter. De wind steekt op en we gooien het grootzeil en de genua uit. We lopen al snel 6,8 knopen! We zeilen fantastisch! De wind trekt nog iets verder aan en we zien weer uitschieters van 8 knopen op de snelheidsmeter! Wow! We vliegen er over.

Colombia

De ankerplaats

Rond 15.00 uur komen we aan bij het eiland Isla Fuerte. Het waait nog steeds hard. We halen de Genua alvast binnen en varen op het grootzeil & de motor om het eiland heen. Daar zoeken we aan de zuidwest kant bij de ankerplek Punta Arenas de luwte van het eiland. Het waait hier nog steeds hard en er staat een flinke deining. Te veel om te ankeren. We zullen dichter naar de kant moeten varen voor een rustige ankerplek. Alleen hebben we een probleempje. We kunnen niet navigeren op onze Navionics kaart. Deze geeft 2 meter waterdiepte aan en verder geen informatie dichter onder de kust. Daarnaast is eyeball navigation (navigeren op onze ogen) ook niet mogelijk, want het water is troebel en we zien niets.

We worden opgevangen door een drietal lokale vissertjes in een kano die ons de weg willen wijzen naar de ankerplaats. Het water is inmiddels nog maar 3 meter diep. Fijn dat ze ons willen helpen, maar we moeten eerst nog ons grootzeil strijken en dan liggen ze toch serieus in de weg… Onze gebaren worden niet begrepen. Ze blijven maar wijzen hoe we aan moeten lopen. We roepen “Despues” en gebaren naar ons grootzeil, maar ook dat helpt niet. Ok, zelf weten, we gaan nu eerst ons grootzeil strijken en daarna varen we achter jullie aan verder naar voren.

ColombiaHet is best spannend. We zien nog steeds niets onder water en moeten vertrouwen op de kennis van de lokalen. Als de dieptemeter naar de twee meter gaat vinden we het genoeg en gooien ons anker uit. We bedanken de vissers, geven ze een ‘propina’ (fooi) voor de moeite en bestellen een zak mango’s, die ze later komen brengen. In de avond worden we getrakteerd op een prachtige ondergaande zon. Ondanks dat we dicht onder de kust liggen, gaan we nog behoorlijk heen & weer. Ik zet zelfs een slingerzeiltje uit bij het bed. De wind neemt pas in de nacht af.

Santa Cruz del Islote een bijzonder eilandje

Geplaatst door door
Reageer

 

ColombiaLinks niet ver van onze boot ligt het eilandje Santa Cruz del Islote, door de meeste alleen Islote genoemd. Een piepklein eilandje, ooit door vissermannen gebouwd op zeeschelpen. Ze hebben op het eilandje van nog geen twee voetbalvelden groot maar liefst 100 huizen staan en er wonen in rustige tijden als mannen in de stad zijn om te werken en kinderen op school zo’n 750 mensen. Als iedereen thuis is wonen er ongeveer 1250 mensen, een druk bevolkt eilandje wat hiermee ook het Guiness Book of Records heeft gehaald. Er is ook een rapportage van gemaakt, deze zoeken we op als we weer in de bewoonde wereld zijn. 

ColombiaEr gaan twee verhalen waarom ze het eiland gebouwd hebben en hier op zee zijn gaan wonen. Verhaal 1 is dat ze voorheen woonde op het eiland Tintipan, maar dit werd meer en meer opgekocht door rijke Colombianen en er bleef te weinig plek over voor de vissermannen en hun families. Het tweede, ook plausibele verhaal, is dat ze gek werden van de muggen en buiten op zee zijn gaan wonen om hieraan te ontsnappen.

Colombia

Altijd wasdag

’s Morgens staat er nog geen wind en varen we er met de Sylfer heen. Op de wal worden we opgevangen door José. Hij leidt ons rond over het eiland en laat ons alles zien. We lopen door de smalle straatjes, barstensvol kleine huisjes. Elke centimeter wordt benut! Kinderen bouwen hun huisjes vaak boven op het huis van hun ouders. Alle deuren staan gewoon open en José stapt met het grootste gemak naar binnen als wij iets willen zien. No problem, wij volgen en voor we het weten staan we in de huiskamer van een vrouw. Disculpe! Op straat wemelt het van de kinderen, groot en klein. Mensen zitten lekker op een stoeltje voor hun huis en bekijken de toeristen (wij dus) die voorbij komen. Iedereen zegt ons even vriendelijk gedag.

Colombia

De school

Het kleurrijke dorpje heeft vanwege plaatsgebrek geen begraafplaats. De mensen worden op de eilanden in de buurt begraven. Verder is er ook geen politie. Als er echt iets is schakelen ze de politie van Cartagena de Indias in. Er zit wel een bewaker bij de school, omdat ze dit verplicht zijn. Het schooltje is meteen het hoogste gebouw (3 verdiepingen) op het eiland en staat in het midden aan het centrale plein. Het wordt momenteel geschilderd door een paar kinderen uit Tulo en Medellin, gesponsord door een plaatselijk verf bedrijf en de bank van Colombia.

Colombia

Zonne energie is in de maak!

Het eilandje heeft daarnaast net 500 zonnepanelen gedoneerd gekregen. Nou ja gedoneerd. Deze maatschappij uit het verre oosten levert de zonnepanelen maar ook meters! Men gaat wel voor de zonne-energie betalen. Groot voordeel is wel dat ze niet meer afhankelijk zijn van die eene generator!

Colombia

Arena voor hanengevechten

We spotten verder op het eilandje een arena voor hanengevechten. De hanen met kale kont en poten staan aan touwtjes gebonden om de arena heen. Verder heeft het een hotel, 3 winkeltjes, dit zijn  tevens de rijkste mensen van het eiland, en een basin voor de vis die ze verkopen aan de hotels uit de omgeving (o.a. Punta Faro).

ColombiaAan de waterkant zit een man net caracoles (slakken) los te snijden. De lege schelpen gooit hij te water. Weer een meter eiland er bij!

Colombia

Bereiding van de caracoles (zeeslakken)

Normaal is het op zaterdag avond dik feest op het eiland, maar het dorp is momenteel vanwege een sterfgeval en uit respect voor de familie 9 dagen in rouw. Dus we houden het op een frisdrankje en eten in de avond barracuda bij Casa en el Agua. Inmiddels is het donker en beleven we een spannende en natte tocht in de mega snelle dinghy van de Sylfer. We laten een track op de ipad meelopen, maar raken toch het spoor bijster en dan zie je ineens bar weinig op het toch wel onrustige water. De maan is nog niet op! Het is stikdonker en we zien nergens het huis op het water! Iets minder hard varen we verder, zoekend naar de twee aanlooppalen met de zaklantaarn. Eenmaal gespot lopen we aan bij het hostel en krijgen we nog net even een flinke golf zout water over ons heen… ik ben zeiknat! Maar we hebben heerlijk met de pot meegegeten gegeten en terug hebben we gelukkig de wind en de golven mee!

Islas San Bernardo: Tintipan & Islote een bijzondere combi

Geplaatst door door
Reageer

 

 

Colombia

De ondieptes zijn goed te zien, maar slecht in te schatten qua diepte…

We gaan weer anker op. We varen naar buiten over de track waarmee we naar binnen gevaren zijn. Op een klein stukje hebben we weer 2 meter met koraalkoppen onder de kiel, daarna wordt het snel dieper. De eerste paar uur is er geen wind en motoren we op weg naar het eiland met de leuke naam Tintipan, een onderdeel van de eilandengroep San Bernardinos. De eilanden van Ben. Hoe toepasselijk!

Colombia

De ankerplaats achter Isla Tintipan

Rond het middag uur steekt zoals gebruikelijk de wind op, gooien we het zeil uit en gaan we al zeilend verder. We hebben een heerlijke zeiltocht. Bij het langwerpige eiland Tintipan (3,9 km lang en 1,3 km breed) zijn twee goede ankerplaatsen. In de mangroven en aan de zuid/westkant van het eiland. We gaan niet in de mangroven liggen, daar word je nl. lek gestoken door de no-see-ums (kleine steekvliegjes die gewoon door je hor naar binnen komen). We pakken de ankerplaats aan de zuidkant van het eiland. De aanloop is makkelijk. Via de oostkant gaan we onderlangs naar de westkant en gooien ons anker op 9 meter diepte uit. Als we achteruit varen om het anker in te laten graven, schiet hij los. Later als ik het anker inspecteer blijken we het anker op een helling uitgegooid te hebben. Nu ligt het anker lekker ingegraven in het zand, onder aan de helling. Ik snorkel nog wat verder naar de mangroven bij de kant, maar er is op een mooie rode zeester na niet veel te zien. Dan maken we de rest van de kiel maar pokken vrij! Een berenklus! Maar het is nu nagenoeg schoon.

Colombia

Ons uitzicht op Santa Cruz del Islote

Links van onze ankerplaats ligt het eilandje Islote, dat gaan we morgen bezoeken. Aan de noordkant van het eiland Tintipan staan een paar huizen op palen. Intrigerend. Het zijn de buitenhuizen van een rechter, advocaat en een bekende  Colombiaanse zanger, waarvan we de naam niet weten.

Colombia

Casa en el Agua

Het vierde huis is een hostel, “Casa en el Agua” en wordt o.a. gerund door de Nederlandse Bram.

Colombia

Happy Hour op Casa en el Agua

We drinken met de Bella Ciao, Sylfer en Cornelis een biertje bij hem. Het is een klein paradijsje op het water, met een solide houten constructie, zonne-energie en twee palmbladeren daken. Bram geeft enthousiast een rondleiding. Op de bovenverdieping hebben ze plaats voor 22 mensen (in privé ruimtes, stapelbedden of hangmatten met uitzicht op zee). Beneden is de leefruimte en kijk je overal uit op het water. Het is een bijzonder plekje, omgeven door prachtig blauw helder water van ongeveer een meter diep, waar je heerlijk kunt chillen ver weg van de bewoonde wereld. Voor het donker gaan we weer retour boot, zodat we de ondieptes goed kunnen zien & ontwijken.

Islas del Rosario: Bienvenido a Paraiso

Geplaatst door door
Reageer
Colombia

Heerlijke lobster van Philippe!

We zijn vroeg op. Wat een rust. Geen containerterminal, snelle watertaxi’s of verkeer. Alleen maar vogeltjes en het gebalk van een ezel. De wind is er helemaal uit. Het water is vlak en we zien de bodem met gras en koraal koppen heel duidelijk. Nu het water zo rustig is krijgen we bezoek van de eerste vissertjes. Ze hebben krab, lobster en kleine vissen in de aanbieding. Bij de tweede visser, Philippe, staat de vis, lobster en pulpo in hapklare brokken onder een parasolletje op zijn voordek. Hij laat ons proeven en we zijn verkocht. Het smaakt heerlijk en wij kopen een bordje met 3 halve lobsters. Smullen!

Terwijl Ben de dinghy plakt op het voordek, ga ik met de Sylfer snorkelen op een duikstek. Het water is heerlijk. Er is veel koraal (door de warme golfstroom is er ook veel dood), mooie ‘vaas’sponsen en de gebruikelijke kleine visjes. We zijn een beetje verwend na Los Roques voor de kust van Venezuela. Terug bij de boot duik ik weer te water om de pokken verder te lijf te gaan. De huisvis zit er nog, maar als ik hem fotografeer zwemt hij weg! Hij is cameraschuw. Dat komt mooi uit, kan ik nu rustig de hele onderkant schoonmaken! We moeten alleen de kiel nog schoonmaken en dan is ons bootje weer pokken vrij (voor zolang het duurt).

colombia

De ankerplaats

De dinghy is geplakt, maar nog niet opgedroogd, dus we krijgen een lift naar de kant van de Sylfer mee naar de kant. We leggen de dinghy aan een steiger bij een resort. Het ziet er prachtig uit, maar het is uitgestorven. Eenmaal achter het resort begint de rotzooi. Er ligt veel zwerfvuil en plastic. Duidelijk een plek waar de gasten van het resort niet komen. Het is een beetje een gekke westerse gedachte, maar ik dacht na het resort bij een ‘weg’ aan te komen. Alleen wegen bestaan niet op Isla Grande. Je hebt er kleine zandpaadjes. Het eiland is duidelijk op de waterkant gericht. Daar leggen de lancha’s rapido (snelle smalle bootjes met meer dan 300pk) met toeristen vanuit Cartagena de Indias aan.

Colombia

Mooi hergebruik: een wc van petflessen!

De lokale bevolking woont in zelfgebouwde houten huisjes. Het erf is netjes aangeharkt. Hekken worden gemaakt van prikkeldraad en gevonden hout. We zien loslopende honden, kippen en varkens. De laatste is nat en heeft duidelijk ergens in een modderpoel liggen rollenbollen. De mensen roepen spontaan “Bienvenidos a paraiso” naar ons. En inderdaad het is een paradijsje. De mensen hebben niet veel meer dan een huis, bed, telefoon en TV. Maar zien er goed uit, zijn vrolijk en zitten of hangen lekker voor hun huisje in de hangmat of ze spelen een spelletje domino in de schaduw van een boom. Aan de andere kant van het eiland zit een klein schooltje naast het ziekenhuis. De kinderen spelen voetbal. Er naast is een soort eco leefgemeenschap. De wc is gemaakt van petflessen en adobe. Aan de binnenkant zit de bodem van de petfles en dat geeft een soort bloemmotief. Mooi hergebruik!

Colombia

De man met de machete!

Aan deze kant van het eiland zitten ook een paar grote privé huizen en resorts. Momenteel is er niets te doen. We komen via een paadje uit bij een van de grote landhuizen. Op een eilandje aan de overkant zien we de Armada Nacional (kustwacht). Ook fijn om te weten. Het landhuis is privé eigendom geweest en nu verlaten & vervallen. Er wonen wel lokale mensen in de restanten. Het buitenzwembad staat er nog, maar is leeg. De was ligt er nu te drogen. Overal staan bomen met kokosnoten. Juan Carlos, een man die er rondscharrelt, biedt ons een kokosnoot aan. Mooie geste denken wij. Maar als we de dorstlessende kokosmelk op hebben, blijkt dat hij er geld voor wil hebben. Wat de gek er voor geeft denken wij nog en we geven hem de prijs van een biertje. Maar dat vindt hij een propina (fooi)! Hij wil voor de kokosnoten 30.000 pesos hebben. Die vent is loco of heeft last van een zonnesteek! We kunnen ons wel voor ons hoofd slaan dat we de prijs van de kokosnoten niet vooraf hebben gevraagd. Maar we blijven vriendelijk, hij is tenslotte de man met een enorme machete in zijn hand! We betalen uiteindelijk 7000 pesos en daar moet hij het mee doen. De kokosnoten groeien hier tenslotte gratis aan de boom! Hij pakt het geld aan en loopt mopperend weg.

Colombia

De (overdekte) winkelstraat

Wij lopen dezelfde weg terug naar het dorpje. Via de winkelstraat met 3 (overdekte)winkeltjes komen we uit op het grote plein met een muziektent en nog meer kleine winkeltjes. Verder is er niet veel te doen en we gaan terug naar de boot. ’s Avonds trekt de wind weer aan tot zo’n 25 knopen.

We zijn losgeweekt van Cartagena de Indias

Geplaatst door door
1
Colombia

De doorgang bij Boca Chica

Om 8 uur halen we het anker op… We denken snel weg te varen, maar dat valt tegen. Een enorme kolonie pokken heeft zich aan de eerste 12 meter van onze ankerketting bevestigd en we hebben aardig wat werk om ze er af te krijgen. Eenmaal pokkenvrij varen we weg uit de beschutte baai van Cartagena de Indias, er staat geen wind en het water is spiegelglad. We motoren naar Islas del Rosario, een eilanden groep ongeveer 20 mijl van Cartagena de Indias. Voor ons vaart een ander Nederlands schip, de Sylfer, en we zetten de aanloop van deze boot in onze plotter als hij over de ondieptes naar de ankerplaats voor het eiland Isla Grande vaart. Voor de zekerheid ga ik ook voor op de punt staan om de richting (om de koraalkoppen heen) aan te geven. Het water is behoorlijk helder. Ik zie zoveel koraalkoppen dat ik even niet meer weet. Gelukkig hebben we de track van de Sylfer en lopen we moeiteloos over de ondieptes naar de ankerplaats.

Colombia

Een huisvis onder de boot!

Yeah, we liggen weer in schone lucht op helder blauw water. Het water is op de ankerplaats 3 meter diep en we zien de bodem! We plonsen meteen te water en spotten nog veel meer pokken op de onderkant van de boot. Ze zijn niet echt onder de indruk van onze nieuwe anti-fouling laag! We schrapen het er gelukkig wel makkelijk af. We hebben alleen een ‘huisvis’ van 70 cm onder de boot, deze verdedigt zijn territorium en komt elke keer op ons af als we in zijn buurt de pokken weg willen schrapen. Volgens de Reef Fish serie is het een Sharksucker of Remora. Herkenbaar aan de zuignap op zijn kop. Hij zuigt zich normaal vast aan grote vissen, haaien, boten en zelfs duikers! Dus we tonen respect en blijven een beetje uit zijn buurt! Na de (letterlijke) pokkenklus check ik nog even het anker en dat is maar goed ook. Hij staat recht op met zijn steeltje tegen een rots. Heeft zich totaal niet ingegraven. Oops. Terug op de boot gaan we anker op en planten het anker opnieuw in wit zand. Ik plons weer te water en het anker is nu wel mooi ingegraven!

We zijn nog niet helemaal los van de bewoonde wereld. Op het eiland staat een Claro telefoonpaal en we hebben nog wat internet tegoed op onze telefoon. Dus we kunnen internetten! Wat een luxe. ’s Avonds steekt de wind op tot 20 – 25 knopen. We liggen door de tweede ankerpoging mooi rustig achter ons Rocna anker.

We gaan weer zeilen!

Geplaatst door door
Reageer

Morgen vertrekken we. We hebben eindelijk gas. De watertanks zitten nokkie vol. En we hebben voor ongeveer 4 weken boodschappen gedaan. We zijn er klaar voor. Het is helaas niet meer gelukt om de hele website bij te werken. Dus jullie houden de foto’s en verhalen over Salento en Medellin nog te goed.

Morgen varen we verder richting het westen. We hoppen via een paar Colombiaanse eilandjes richting de San Blas eilanden, voor de kust van Panama. Tot het vaste land van Panama hebben we waarschijnlijk geen internet en dat betekent terug naar het gebruik van de SSB (Single Side Band) om verhalen op de website te plaatsen. We kunnen helaas via de SSB geen foto’s plaatsen. Deze voegen we later in Panama toe.

Hasta luego!