Categorie archief: Dominica

Aan een mooring in Roseau

Geplaatst door door
Reageer
De groente- en fruitmarkt in Roseau en ... he Maggi!!

De groente- en fruitmarkt in Roseau en … he Maggi!!

Om 9 uur gaat het anker weer op en koersen we naar Roseau, de hoofdstad van Dominica. In de baai staat niet veel wind en motorzeilen we weg. We steken wat verder naar buien en pakken dan een mooi windje op om langs de kust naar het zuiden te varen. De vissen willen helaas weer niet bijten. In Roseau gaan we voor Suckie en Dominica Jacht Centre liggen aan een mooring. We worden geholpen bij het aanleggen. De mooring kost 10 dollar en we hebben internet aan boord (met wachtwoord die je bij het betalen van de mooring in de winkel kunt krijgen). We liggen op 30 meter diepte. Ankeren voor de kust van Roseau is niet echt mogelijk.

Van hier uit kun je lekker makkelijk lopen naar het centrum. Op de groente markt drinken we verse kokosmelk en kopen we groente in. Bij de supermarkt halen we de rest. Ze hebben hier zelfs een grote TV met voetbal hangen!! Onderweg stoppen we nog even bij het Fort (een mooi hotel) en de openbare bieb met gratis wifi. Daar heb ik een nieuwe app gedownload: Open water anker alarm. Simpel & maar 89 cent. Dit misten we nog aan boord! Misschien dat we nu iets makkelijker doorslapen. Weltrusten

Voor anker in Prince Rupert Bay, Dominica

Geplaatst door door
Reageer

We zijn vroeg wakker en gaan om 8 uur anker op achter de Sylfer aan richting Dominica, Prince Rupert Bay. We zeilen vrij scherp aan de wind recht op ons doel af, met het grootzeil en de genua gereefd. Vlak voor we de hoek om gaan naar Prince Rupert Bay komt ‘Lawrence of Arabia’, de eerste boatboy in een gele vissersboot aanstuiven. “Welcome, I want tot offer you my service”. “Thank you, we don’t need anything at the moment” geven we als antwoord. Dan kijkt hij naar onze vlag en wordt helemaal gek. “Dutch, you’re dutch, they won yesterday with 5-1 from Spain!!!” Ok, en wij ons maar afvragen of ze op Dominica ook voetbal kijken. Dit belooft wat!

Op de ankerplaats is het vrij rustig. Wij ankeren ruim achter het waterkraantje aan de boei. Er komen nog een paar boatboys langszij die ons een tochtje naar de Indian River willen verkopen. Maar we hebben niets nodig. We willen alleen weten of er een BBQ is morgenavond. Traditioneel verzorgen de boatboys op zondag avond een BBQ met drank. Dit hebben we vorig jaar gemist en willen we nu wel eens meemaken. Maar niemand weet het… het is laagseizoen, er zijn niet zoveel boten… ze verwachten van niet. Maar als we het even alter weer aan de volgende vragen geeft hij een volmondig ja. Dus we besluiten een paar dagen te blijven liggen en de BBQ mee te pakken, ondanks de extra kosten dat dit met zich mee brengt omdat we inklaren in het weekend (60 EC i.p.v. 10 EC). De mangoboom bij de douane waar we vorig jaar zoveel mango’s hebben meegenomen is helaas al leeg. “Je bent te laat” zegt de douane man, een week geleden hing ie nog vol! Sjips…. En dat terwijl we in dezelfde tijd hier zijn.

We leggen de dinghy aan de dinghydock bij de markt. Aan de kant belanden we bij Arbeeeee een bioscoop uit 1970. Door het digitale tijdperk niet meer in gebruik. Het oude scherm hangt er nog en de oude monitor staat onder het stof tussen een paar van de banden afgerolde films. De ruimte wordt nu vooral gebruikt voor (dans)feesten. In de foyer zit een klein restaurantje. O ja en we zien overal TV’s met voetbal!!

De zondag benutten we om de boot eens goed aan de onderkant schoon te maken. We liggen op ondiep helder water en plonsen er in. Met de hand wrijven we zo de groene smurrie er af en alle (kleine) beginnende pokken krabben we er af met onze nagels. De onderkant ziet er weer top uit! De BBQ gaat niet door… altijd weer een verrassing in de Caribbean…. dus we eten bij Arbeeee.

So this is how you clean a Kingfish

Geplaatst door door
Reageer

Tijdens een wandeling langs St. George’s Carenage (haven) zagen we de nodige vissers vers gevangen Kingfish schoonmaken. Een mooi moment om even te spieken hoe zij dit doen:

We hebben meteen maar zo’n handig tooltje gekocht, waarmee we de vis kunnen ‘scrubben’. We kunnen niet wachten op de volgende zelf gevangen vis!

Op naar het volgende eiland: Martinique

Geplaatst door door
Reageer
Bij Seacat voor de deur

Bij Seacat voor de deur

Gisteren een spierpijn!!! We moesten even een dagje bijkomen van onze trip en hebben niet veel gedaan… beetje internetten, boeken lezen, foto’s back-uppen. Allemaal zaken waar we de spieren niet echt bij hoeven te gebruiken….

En vanmorgen waren we er weer vroeg bij. lekker uitgerust. Klaar voor een zeiltrip naar het volgende eiland. Om 8 uur wilden we de mooringlijn losgooien, alleen liet deze niet los! De mooring bleek een klein breiwerkje gemaakt te hebben van onze lijnen en we kregen het met geen mogelijkheid los. De lijnen zaten om de mooring lijn heen getwist en ik moest te water om het los te maken. Een half uur later zijn we los.

We hebben geweldig mooi zeilweer en lopen heerlijk naar Martinique. We lopen net voor het donker binnen bij Fort de France de hoofdstad van Martinique. Vanuit de stad klinken heerlijke soundcheck klanten. Maar we hebben de puf niet meer om van boord te gaan. We liggen achter de Full Circle even later komt ook de Joho binnen, die voor ons gaat liggen.

The Whale Whisperer

Geplaatst door door
1

Jimmy and The Whale Whisperer

Deze naam werd voor het eerst uitgesproken door ‘D’, de bootjongen hier in Roseau. De naam intrigeerde vanaf het begin en ik heb mijn grote vriend ‘Google’ er eens op los gelaten. Ik stuitte op een documentaire en vele artikelen over Andrew Armour, the whale whisperer van Dominica. Deze duiker en touroperator heeft een speciale band met spermwhale Scar en dat levert prachtig beeldmateriaal op. Wow!

A hike to the Boiling Lake

Geplaatst door door

 

Het enige bord dat we wel tegen kwamen ...

Het enige bord dat we wel tegen kwamen …

In de voetstappen van de Engelse dokter Henry Nicholls (hij ontdekte The Boiling Lake in 1875) lopen we vandaag de tocht der tochten op Dominica; een hike van ongeveer 13 km naar the Boiling Lake op een hoogte van 2640 ft. De Boiling lake ligt in het Morne Trois Pitons Park en is het op eennagrootste vulkaanmeer ter wereld. Het grootste warmwatermeer is het Frying Pan Lake en die ligt in de Waimangu Valley nabij Rotorua, New Zeeland.

De tocht wordt als zeer moeilijk aangeduidt in de boeken, maar omdat we nog niet ingedeeld willen worden bij de gepensioneerden (Paul van de Harmattan daagde ons uit), gaan we deze klim aan. We zijn om 6 uur op en om 7 uur pakken we een busje naar het centrum. Daar vragen we naar de stopplaats voor de bus naar Laudat. We krijgen een paar keer te horen dat er geen busje gaat, maar bij doorvragen blijkt dat je tegenover de botanische tuin aan de weg naar Laudat moet gaan staan.

Als je op tijd bent, kun je mee met het busje van ‘Red’, hij rijdt een paar keer per dag naar Laudat. De eerst rit is om 6.30 en de tweede om 9 uur. Voor de eerste zijn we net te laat en op de tweede willen we niet wachten, dat duurt te lang. Dus voor 30 EC pakken we een normale bus die ons wel naar Laudat wil brengen.

Vanuit Laudat moeten we dan nog naar het begin van de trail lopen. Het eerste bord met de aanwijzing naar het pad komen we tegen. Daarna niets meer… en zo vroeg nog geen mens te bekennen natuurlijk… Wel komen we uit bij Titou Gorge, de waterval uit de film Pirates of the Caribbean, waar we gisteren met z’n allen door heen gezwommen zijn, maar we zien geen bord of pad naar The Boiling Lake. Er zit niets anders op dan weer terug lopen naar Laudat en daar de weg te vragen. Het pad blijkt achter de waterval Titou Gorge te beginnen. Dus we lopen weer terug. We zijn al een uur aan het lopen voor we met de werkelijke tocht beginnen…  Later blijkt dat de lokale bewoners liever aansturen op een gids naar de Boiling Lake, dus ze zijn erg schaars met borden en aanwijzingen tijdens het pad… sterker nog ze halen ze weg!

Het totale traject kun je opknippen in drie onderdelen:

  • Deel 1: van de waterval Titou Gorge naar de Breakfast River
    We starten achter de waterval Titou Gorge (op 1,690ft). Via dit pad klimmen we iets meer dan een uur vele trappen op en af, de trappen van de Eiffeltoren zijn er niets bij. Ik denk dat we deze zeker 10 keer op en neer hebben gelopen. Uiteindelijk komen we uit bij de Breakfast River, een rivier met vers drinkwater. Het pad is overigens prachtig en goed onderhouden. Dwars door het tropisch regenwoud. Af en toe hoor je een vogel of een krekel. Je loopt over boomstammen, die erosie voorkomen, en ze geven je ook nog eens goede houvast.
  • Deel 2: van de Breakfast River naar de top van The Valley of Desolation
    Het tweede gedeelte duurt ook iets meer dan een uur en we lopen nog meer trappen naar boven, steil omhoog naar 2,500ft. Vervolgens krijgen we even ‘een rustig stukje’ op de winderige top op 3,168ft hoogte. We waaien uit ons hemd en lopen met ons hoofd in de wolken!
  • Deel 3: Van de Valley of Desolation naar The Boiling Lake
    Eenmaal over de top krijg ik de schik van mijn leven als ik vanaf de top naar beneden zo de Valley of Desolation in kijk… We hebben er al meer dan twee uur lopen op zitten (en als je het eerste uur meetelt, zelfs drie uur) en om in The Valley te komen moet je naar beneden… glijden en klauteren langs rotsblokken. Hier en daar is het pad zelfs ingestort. De vallei is prachtig. Dor dat wel, er groeit niets. We zien prachtige kleuren, rookgaten, zwavelbronnen en borrelende moederpoelen. Je hoort het pruttelen en overal komt rook uit. Stukken aarde waar we overheen lopen zijn zelfs warm. Maar het zag er even naar uit dat we de eindbestemming niet gingen halen. We raakten de weg kwijt… zagen geen pad meer verder… Daar zaten we dan op een rotsblok ons boterhammetje met pindakaas te eten en een beetje gedesillusioneerd… geen Boiling Lake. Gelukkig kwam er nog een gids met twee Amerikanen voorbij en hij wees ons de weg. We hadden nog maar 15 minuten te gaan. Je moet er toch niet aan denken dat we die gids niet hadden gezien…. bijna gestrand 15 minuten voor het eindpunt! En daar was ie dan. De Boiling Oake, bijna niet zichtbaar door alle dampende wolken… Maar we hebben hem gezien… Heel even.. En toen moesten we snel weer terug!
  • Het laatste deel... de terugweg. Er loopt helaas maar 1 weg naar de Boiling Lake. Het hele pad dat we heen gelopen hebben, moeten we weer terug… Daarnaast moesten we de vaart er in houden. Een race tegen de klok en de duisternis. We wilden niet als laatste achter blijven. En he wilt hier zeker niet rond lopen in het donker en in je uppie, zonder bewegwijzering… Midden in de jungle. Twee groepen waren ons al gepasseerd. En de laatste, ja die met die twee Amerikanen, zaten ons op de hielen. We raakten nog een keer de weg kwijt bij een rivier, die we achteraf drie keer hadden over gestoken, maar de Fransen die languit in de warmwaterbronnen lagen vertelden ons dat we op de goede weg zaten… Pfff gelukkig. We probeerden in de buurt van de gids te blijven, die ons inmiddels weer was gepasseerd. Het RAINforrest heet geen rainforrest, als het ook niet gaat regenen! Dat hoort er gewoon bij, hoe wordt het anders zo groen?!!  De paden veranderden in modderpoelen en het werd glibberen en glijden. Gelukkig zat de gids nog steeds vlak voor ons. Hij werkte als een rode lap op een stier. Wij hielden de pas er flink in, ondanks de regen. We wilden hem gewoon niet uit het oog verliezen! Hierdoor verliep de terug weg voor ons een stuk sneller. Dat we heen langzamer liepen kwam trouwens vooral door mij… Ik liep veels te veel te filmen, fotograferen en om me heen te kijken.

Voor de hele tocht staat in principe 6 uur (heen en terug), wij deden er 8 uur over. Aan het einde van de tocht stond de vader van de gids met souvenirs en… een ijskoud biertje! Ahhhhh dat laatste hadden we dik verdiend! Zijn zoon wilde ons wel voor 10 EC extra met zijn taxibusje terug brengen naar onze boot. Daar zeiden we geen nee tegen, wat een mazzel! We moesten er niet aan denken om nu nog terug naar de doorgaande weg te lopen op zoek naar een taxi. Onderweg speelde in de auto keihard Buju Banton, een Jamaaise zanger met het nummer “it’s not an easy road”. Indeed, de weg naar de Boiling Lake was niet makkelijk, eentje voor doorzetters, maar als je het dan gedaan hebt en je zit aan de bar met een lekker koud biertje en de benen omhoog, dan kun je alleen maar super trots zijn! We did it! De Boiling Lake! Gaaf!

O ja dat je niet te licht over het meer en de weg er heen moet denken bewijzen twee recente incidenten. Vorig jaar heeft een man zijn camera laten vallen op de rand van de krater. Een dag later wilde hij hem alsnog van de richel plukken en liet zich zakken. Tijdens het afdalen gleed hij uit en zakte in het borrelende meer. Hij liep ernstige brandwonden op aan zijn onderlichaam en het was nog een hele heisa om hem daar weg te halen. Het tweede incident was een man die verdwaalde. Hij liep op de groep vooruit en werd pas een maand later terug gevonden… No sissy dus dit meer en de tocht er heen!

Blabber toert met de Full Circle rond Roseau

Geplaatst door door
Reageer

Roseau – De ochtend begon goed, met een duik in het water om een lijn van onze schroef te verwijderen. Het was de lijn met alle flesjes aan het uiteinde, die we voor een mooring hadden aangezien. Later zagen we dat aan het einde van deze lijn een enorme fuik/kooi zat! …. Wij blij dat we de fender gepakt hebben.

We kunnen vandaag mee op pad met de Full Circle (Paul en Monique) en crew (Bert en Annemarie). Om 8.15 uur melden we ons op de steiger van Seacat. Je loopt dan via zijn tuin naar de hoofdweg en vandaar lopen we naar Winston -True Guidance- onze gids van vandaag.

Wat hebben we gezien:

  • Trafalgar Waterfalls, een prachtige tweeling waterval die zich vanuit het groen naar beneden stort. De linker waterval is de grootste en wordt vader genoemd. De rechter waterval is moeder. Onderweg kom je ook nog mineraal poelen en warm waterpoelen tegen. Heerlijk zacht voor de huid.
  • Titou Gorge, zie verder op
  • De botanische tuin, orkaan David uit 1979 heeft een bus geplet
  • Een houten waterleiding, 40% van de energie opgewekt met water. Het hout van de pijpleidingen komt uit Venezuela. Het zijn net fusten.
  • Zwavelputten/baden
  • Het centrum van Roseau
  • De markt, 20 passievruchten voor 5 EC! En lekker!
  • Champagne Reef, een warmwater bron in zee, door een vulkanisch gat op de zeebodem worden een enorme hoeveelheid bubbeltjes naar boven geblaast en je kunt hier doorheen zwemmen. Het lijkt net of je in een enorm glas champagne zwemt, vandaar ook de naam. Maar daar moet je natuurlijk wel je duikspullen voor bij je hebben en dat hadden we niet. Dus deze houden we te goed!.

Titou Gorge was wel het hoogte punt wat ons betreft. Titou Gorge is creools voor ‘little throat’. En dat is ook precies waar je vanuit het basin door fris helder water heen moet zwemmen, een kleine doorgang. Aan het einde zit een soort kleine grot, die wel open is aan de bovenkant met een kleine waterval. De waterval aanraken brengt geluk! Maar je moet nog van behoorlijke goede huizen komen om daar tegen in te zwemmen. Na het zwemmen kunnen we douchen onder een lauwe straal water dat zo uit de bergen komt. Heel bijzonder. Titou Gorge is trouwens ook gebruikt voor opnames van Pirates of the Caribbean, deel 2 “A Dead man’s chest”.Ik heb de film later gezien en het is zo gaaf als je deze locatie en ook de opnames van de Indian River herkent als je naar de film kijkt.

De trailer van A Dead Man’s Chest:

Eenmaal terug aan boord is het deze keer een borrel (en mango sap!) aan boord bij de Blabber. Wat later op de avond komt de dinghy van ‘No Rehearsal’ voorbij en biedt ons een enorme moot vers gevangen Wahoo aan. Ze konden het niet op. We zijn jaloers op de vangst, maar genieten van deze verse vis. Zo lekker!

Mijn wandelschoenen hebben de tocht niet overleefd. Ik heb iets meer dan mijn footprint achtergelaten op de trails in Dominica.

Water tanken op een wel heel bijzondere manier

Geplaatst door door
2
Water tanken aan een mooring

Water tanken aan een mooring

Portsmouth – Ons water is praktisch op en voor we verder naar het zuiden gaan willen we eerst de boot nog even vol gooien met vers drinkwater. Je kunt in Portsmouth op 2 plaatsen water tanken; bij de ferrydock en op de ankerplek bij een mooring. Ja je leest het goed bij een mooring!

Op de mooring zit een kraantje met daaraan een tuinslang. Over de bodem loopt een hele lange slang naar een huisje op de kant. Een bootjongen helpt ons bij het aanleggen van de boot aan de mooring en zodra we vast liggen, de slang aan boord is en we 50 EC hebben betaald geeft hij een seintje naar de kant en wordt de kraan open gedraaid. We kunnen zo veel water tanken als we maar willen!!

Dus we hebben de hele boot van binnen en van buiten schoongemaakt, de was nog een keer gedaan (nog meer beddengoed) alle tanks vol gegooid en alle lege waterflessen die we maar kunnen vinden gevuld. ik heb tijdens deze actie wel 3 X gedouched onder de slang. Zo lekker! Wat een experience! Ik heb een klein filmpje gemaakt van de mooring, maar je moet wel snel kijken, anders is het alweer voorbij….

Nadat de hele boot volgeladen is met vers water zeilen we naar Roseau. Met een vaart van 7,4 knopen lopen we de baai uit. Dat gaat lekker. De Full Circle komt net terug van een excursie en volgt ons op de hielen. Helaas valt de wind later helemaal weg en moeten we langs het eiland verder op de motor.

In Roseau is het water tot vlak aan de kant te diep om te ankeren, dus we pakken een mooring. Over Seacat en zijn moorings hebben we van andere zeilers goede berichten gehoord dus we gaan bij hem voor de deur liggen. Alleen is het even zoeken naar een mooring. we zien geen bal, wel een paar drijvende flesjes en fenders…. Een echte mooring bal zie je hier niet. Wij pakken de fender. Als we praktisch liggen komt bootjongen Dwayne -D in short- aan scheuren. De kosten voor de mooring zijn 10 dollar of 25 EC per nacht. Daarna sjeest hij door naar de Full Circle om hun op te vangen. We eindigen met een borrel aan boord van de Full Circle. En we horen van ‘D’ voor het eerst van een whale whisperer. Je kunt hier in de omgeving walvissen spotten en deze man schijnt met ze ‘te praten’…

A hike rond Cabrits National Park

Geplaatst door door
Reageer

We blijven vandaag in de buurt en gaan te voet naar de trail onderlangs het ‘geiteneiland’, Cabrits National Park. Zo genoemd omdat Franse zeelieden er ooit geitjes hebben los gelaten, zodat ze bij terugkomst vlees zouden hebben.

Het pad is geweldig en overal staan vlaggetjes op geschilderd (bomen, stenen, schelpen …) die je de weg wijzen door de bossen langs het moeras. Via het pas kwame we aan de andere kant van de berg bij een strand uit en via het strand zijn we naar het dorpje Pemville gelopen. Bij een geweldige tent met zeezicht (!!) hebben we een colaatje gedronken en daarna zijn we verder de bergen in gegaan richting de Cold Soufriere. De mango bomen lokte!!

Het stikt er van het ‘loshangend’ fruit; mango’s, papaja’s, cacao, kalebassen, bananen, sinaasappels en zuurzakken. De meeste mango’s waren helaas nog niet rijp. Als je ze plukt komt er een enorme hoeveelheid plakspul tevoorschijn, dus we hebben ons beperkt tot een klein zakje voor thuis. Uiteindelijk hebben we de Cold Soufriere niet gehaald omdat het te snel donker werd. We liepen in de middle of knowhere en moesten ook nog een busje terug naar de haven zien te vinden. Dus terug gelopen en bij Pemville kwam er gelukkig een busje langs. ‘More Bling’ zette ons praktisch voor de deur af.

We hebben nog even een biertje gedronken bij Big Papa, wel zo netjes als je elke jeer zijn dinghydock leent en we konden meteen even internetten. Ondertussen kwamen de JoHo en Island Dream (Amerikanen) ook bij ons zitten en werd het een hele gezellige avond. Helaas werden we alleen lekcgestoken bleek de volgende dag. Mijn benen zaten van mijn bil tot mijn enkels he-le-maal onder de bulten!! En we weten waar ze vandaan komen … the swamp waar we vanmorgen langsgelopen zijn. Dezelfde swamp die er de oorzaak van is dat Roseau de hoofdstad van Dominica is geworden i.p.v. Portsmouth. De laatste had wel potentie, alleen door de muggen heerste er veel ziektes en week men uit naar Roseau!

Dominican Cocoa tea

Geplaatst door door
Reageer
Cocao stick

Cocao stick

Bij een supermarkt zagen we op de toonbank een klein bakje staan met allemaal chocolade sticks, zo groot als een vinger. We krijgen spontaan uitleg hoe we met chocolade en kaneel (uiteraard lokale producten van Dominica) thee kunnen maken en de vrouw legt uit dat ze bij het zaaien, plukken, knippen, oogsten altijd eerst naar de maan kijken. Op Full Moon kun je bv. je gewassen knippen!

 

Recept voor de Dominicaanse chocolade thee

  • Chocolade stick in stukjes snipperen
  • 2 kopjes melk
  • 2 kopjes water
  • 2 blaadjes Bay leaf (soort laurier)
  • Kaneel
  • verse nootmuskaat
  • Voeg een beetje suiker toe voor de smaak

Kook de versnipperde cocoa stick met het water, de bay leaf en het kaneel 10 tot 15 minuten, tot de cocoa is opgelost. Voeg daarna de andere ingrediënten toe en laat het 5 minuten trekken. De cocoa tea is ready to drink! N-Joy!