Tweede poging om samen met de Sylfer crew het centrum te bezoeken. Het begint al goed; het VVV is dicht! De bibliotheek Schoelcher is gelukkig open tot 12 uur. Het gebouw heeft ooit op de wereldtentoonstelling in 1880 gestaan en is toen stukje bij beetje afgebroken, hier naar toe vervoerd en weer opgebouwd. Het is een apart gebouw zo tussen de andere bebouwing in. Een beetje oriëntaals, maar je ziet ook duidelijk de invloeden van Eiffel. Er vlak tegenover staat de onthoofde Josephine. Ooit de trots van Martinique omdat ze hier geboren is, totdat in 1990 bekend werd dat ze Napoleon had aangezet tot invoering van de slavernij. Toen verloor ze haar hoofd! En we zien ook hier weer de nodige art-deco gebouwen. Op zich is er verder niet veel meer te zien in Fort-de-France, dus we gaan naar de haven om te kijken of we een veer naar de overkant kunnen pakken. Helaas, de boot naar Trois Islets stopt om 13.00 uur. Het zelfde geldt eigenlijk voor de bussen naar andere plaatsen op het eiland. Alles gaat op zaterdag middag dicht en is uitgestorven. Vandaar dat het openbaar vervoer ook plat ligt. Het weekend moet je dus eigenlijk gewoon lekker voor een strandje liggen en een beetje zwemmen, wandelen en terrasje pakken, net als de localen… veel meer valt er niet te doen.

Maar we hadden gelezen dat het bananen museum in het bloemendorp Sainte Marie tot 17.00 uur open is. Een vriendelijke buschauffeur biedt aan ons er heen te rijden. En over de terugweg hoeven we niet in te zitten. Hij geeft ons zijn telefoonnummer. Willen we weer terug naar Fort-de-France dan hoeven we alleen maar even te bellen en komt hij ons ophalen…. Ehhhhh …. Durven we dat risico te nemen? Een alternatief is er niet en we willen graag nog wat zien. Zullen we het doen? Wagen we de route, ongeveer 30 km verderop met als risico dat we geen vervoer terug meer kunnen vinden? Ja, we doen het en we zien wel. We willen nog wat leuks doen en in Fort-de-France is niets meer te beleven.

Met de bus naar Sainte Marie
We rijden over een 6-baans weg naar de kustweg aan de Atlantische kant, dwars door bananen plantages en suikerrietvelden Een kleine drie kwartier later zet de chauffeur ons af bij de Musée de la Banane. Er heerst een oase van rust. We horen alleen vogels. Om ons heen allemaal bananen en het museum. Voor 7 euro lezen we heel veel over de banaan, zoals:

• De reis die de banaan heeft gemaakt. Het begon ooit in India en vandaar uit ging hij naar Afrika > Europa en nam Columbus het mee naar de Caribbean en Zuid-Amerika. Dat laatste twijfelen ze over… De banaan was al in de Zuid-Amerika/Caribbean gespot voor de komst van Columbus…
• Er zijn 1000 soorten bananen, waarvan je er 300 kunt eten: 150… plantain bananen (kun je niet direct eten, moeten eerst gekookt of gefrituurd worden, vergelijkbaar met een aardappel) en 150 dessert bananen
• Een bananenplant heeft 15 tot 20 liter water per dag nodig
• De verboden vrucht in het paradijs was een banaan i.p.v. een appel 😉
• Aan 1 tros hangen ongeveer 100 bananen
• En nog veel meer….

En aan het einde van de leesroute ligt een tros bananen die we kunnen proeven!

Rue du bananes
Daarna belanden we in de geweldige bananentuin, met wel 30 verschillende soorten bananen. Groot, klein, recht, krom, wit, roze, paars, bak, dessert en sier bananen. Zoveel soorten. Een walhalla als je gek bent op bananen! En we kunnen weer proeven. Er lagen hier & daar trossen op de grond met rijpe bananen. We hebben het niet gevraagd…. maar alle dessert bananen waar nog geen beestjes op zaten hebben we geproefd. Aan het einde van de route staat de bananenbar (nee niet die uit Amsterdam!). Hier worden we getrakteerd op bananenbier,-ketchup,  -likeur, -cake en -shakes etc. Heerlijk. We hebben wel 10 bananen op!

Retour Fort-de-France
In de bananenbar zat ook een Française, alleen aan een tafeltje en ze bleek met de auto. Wij mogen meerijden tot het centrum van Sainte Marie. Het is er uitgestorven. Alles zit op slot. Niets te beleven. Er is meer leven op zondagmiddag in het centrum van Apeldoorn… en dat is al niet veel! We gaan retour boot. Nu komt de proef op de som. Reageert de chauffeur of niet als we bellen? De eerste twee keer niet…. Oh, oh… Ondertussen staan we bij een busstation en proberen te liften… ze stoppen niet en de busjes rijden handenschuddend door…. Mensen die ook staan te wachten (op veelal familie) geven aan dat het wel erg lastig wordt. Dan belt de chauffeur terug. Gelukkig, we hebben contact. Hij komt met 5 minuten! En zowaar, 5 minuten later staat hij voor onze neus en brengt hij ons weer terug naar Fort-de-France. Geweldig, wat een service.

Met de bus naar Morne Rouge

Het regent als we wakker worden van een onrustige nacht met muggen! Voor het eerst worden we weer door ze geplaagd en uit onze slaap gehouden. Vanavond de horren er maar weer voor. Als de regen stopt pakken we de dinghy naar de pier en gaan we samen met de Sylfer op zoek naar het busstation op de Place Glacière achter de groente markt. We pakken een klein busje naar Morne Rouge, een bergdorp 10 kilometer verderop, dat ook is gesneuveld tijdens de uitbarsting van de Mont Pelée in 1902 en het leven heeft gekost aan 1500 mensen.

Geen idee of er wat te zien is, maar de route door de bergen lijkt ons alleen al leuk. We rijden dwars door het regenwoud. Links en rechts zien we vele fruitbomen (mango’s, sinaasappelen, peren, avocado’s), het water loopt ons in de mond. We hebben ons voorbereid en een plastic tas voor de mango’s zit in onze rugzak.

De grotten van Lourdes… LOURDES?? hier??

De grotten van Lourdes … en meer…
De busrit kost 1 euro per persoon en we stappen midden in het langgerekte dorp uit. Het is best wel groot. Dit hadden we niet verwacht. Het dorpje ligt ongeveer in de bergen aan de voet van de Mont Pelée en de temperatuur is iets aangenamer als ‘beneden’ aan het water. Het is er wel natter en terwijl we zo rondstappen krijgen we de eerste bui al over ons heen. Dit hadden we echter niet voorbereid, dus we stappen zonder bescherming door in de regen. Terwijl we daar zo rondlopen spotten we een bordje met de grotten van Lourdes. Huh, zijn die hier? Hebben we iets gemist? We dalen af langs de trappen. Het uitzicht op het dal is prachtig en het ruikt er lekker.

Daar is ze dan… Maria…

Het is er heel stil, we horen verschillende vogels fluiten. Op het eindpunt van de route naar beneden staat een beeld van Maria, gemaakt in …. Een plek waar nog jaarlijks de uitbarsting van de Mont Pelée en de 1500 slachtoffers wordt herdacht. Wij schuilen er vooral tegen de regen en worden door Broeder Gerardus gezegend (alsof we nog niet nat genoeg zijn). Zodra de regen stopt lopen we weer naar boven.

Uitbarsting van Mont Pelee in glas in lood

Langs de hoofdstraat staat een grote kerk met erachter in de kapel prachtige Glas in staal (nee geen lood, het was echt staal!) ramen met Caribische taferelen, zoals palmen, tropische bloemen, ananas, een haan en een hondje. Kijk dat vinden we leuk! Het is in 1981 gemaakt door Zjolkowskis in 1981.

Afterparty in destilleerderij Depaz…
Om 13.00 uur pakken we de bus terug richting St. Pierre, het blijkt de laatste te zijn!! Hebben wij even mazzel. We zijn de enige in de bus en we vragen de chauffeur te stoppen bij de Depaz distilleerderij. Hij stopt langs de kant van de weg waar een bord aangeeft dat de destilleerderij 300 meter verderop ligt. Via een weg door de bossen belanden we tussen de suikerrietvelden. Midden in het veld staat ook een mangoboom bordenvol rijpe vruchten. De eerste mango’s vinden een weg naar onze mond, daarna worden de tassen gevuld. Heerlijk! Met volle zakken vervolgen we onze weg naar de destilleerderij, die iets verderop zit aan de rechterkant van de weg. Het ziet er bijzonder goed onderhouden uit. Wat een oppervlakte. Via een statige oprijlaan met links en recht koningspalmen komen we aan bij de destilleerderij. Deze is van de familie Depaz, een oude familie uit St. Pierre die op 1 na de uitbarsting niet hebben overleefd. De volledige distilleerderij is weggevaagd. De zoon die in het buitenland zat heeft later alles opnieuw opgebouwd. Het ‘nieuwe’ chateau van de familie kijkt uit over de suikerrietvelden en de zee. Wat een uitzicht!

Boulevard de Rhum
De looproute begint bij de entree en voert ons langs het hele proces van rum maken, van de weegschaal, het waterrad, de plek waar het suikerriet van de wagens wordt geladen, naar de persen, stoommachine, fermentatie tanks, stoom boilers en tenslotte de Boulevard de Rhum, waar de Rum op eiken vaten ligt te rijpen. De oudste rhum is 12 jaar. Daar hangt ook de klok van Depaz, deze bepaalde vroeger voor een belangrijk deel het ritme van de dag. De oude, gesmolten, klok van voor de uitbarsting ligt in het kleine museum op de plantage (Habitacion in het Frans). Op het plein zien we nog een prachtige enorme grote en oude rubberboom met luchtwortels, de fiscus elastica.

Twirlen met een lélé in de Ti Punch
Aan het einde van de route komen we in de proeverij. We beginnen meteen maar met de oudste (12 jaar) een bijzonder zachte rum. Daarna maakt hij speciaal voor ons een Ti Punch, de cocktail van Martinique. Ti , betekent klein in het Creools.

Et voila … een Ti Punch!

Het recept voor een Ti punch:

• Scheut Suikerriet siroop
• Scheut Witte of bruine Rum
• Geperste Limoen (tussen je vingers squeezen en een beetje los er in)
• En daarna maakt hij het af door nog even te twirlen met een lélé (soort twijg)
• Je kunt het met- of zonder ijs drinken

Nou zo klein als tie is, het smaakt heerlijk! En we sluiten deze proeverij af met een 6 jaar oude bruine rum. Ze waren allemaal lekker, maar ik zou de rum toch vooral gebruiken om te mixen.

Door de suikerrietvelden terug naar St. Pierre
Na de rondleiding keren we terug naar de boot. De bus gaat niet meer, dus we pakken de weg die na de poort naar rechts dwars door de rijstvelden loopt, de berg af met uitzicht op zee. Links en rechts zien we veel fruit hangen en vooral avocado bomen. Maar ze zijn helaas nog niet rijp vertellen twee dames die ons laten zien met een kapmes dat ze nog te klein en hard zijn. De avocado’s die hier groeien aan de boom worden trouwens behoorlijk groot. Jammer dat we te vroeg zijn, we hadden ze wel eens willen proeven (en zelf plukken van de bomen). We plukken wel citroenen de campagne en doen een poging wat rijpe stervruchten uit de boom te schudden, maar het is hopeloos, ze zijn te kwetsbaar en vallen allemaal stuk op de grond. Aan het einde passeren we nog de ruïne van de kerk. Het is een mooie route.

Een kruiwagen vol Merlijn!

Eenmaal terug bij de haven staat een kruiwagen vol vis! Een visser heeft ongeveer 10 km uit de kust een Merlijn gevangen. Wat een beest! De strijd om hem binnen te halen duurde 10 minuten. Impressive! Ehhhh…. Zullen we ons lijntje voortaan maar binnen houden?